Skuteczne przygotowanie właściciela zwierzęcia do wyjazdu

W przypadkach gdy dystrybutor zaopatruje się w generyczne mikroczipy dostarczane z państw azjatyckich, głównie od chińskich producentów, produkt jest zwykle średniej jakości i nie gwarantuje długiej trwałości poimplantacyjnej, a tym samym trwałej identyfikacji. Warto raz jeszcze wspomnieć, że każdy mikroczip ma swój unikatowy 15-cyfrowy numer, a ich kolejność oraz charakter są ściśle kontrolowane przez certyfikowanych producentów i nadzorowane przez światową organizację ICAR.

Dzięki temu zostaje zachowany porządek, a każdy transponder w razie potrzeby może być zweryfikowany odnośnie do numeru, norm i standardów, które powinien spełniać. Dodatkowo, znając źródło (tj. producenta), możliwe jest prześledzenie całej historii produktu, co bywa bardzo pomocne w sytuacji, gdy właściciel nie zarejestrował nigdzie swojego zwierzęcia, a zostało ono znalezione. W przypadku wprowadzania do obrotu nielicencjonowanych produktów, których nie można zweryfikować i których numeracja zaburza całą strukturę, nierzadko dublując (!) już istniejące numery, tworzy się ogromny chaos, a efektem tego jest cierpienie zwierząt.

Dodajmy, że często odczytanie takich transponderów po prostu jest niemożliwe. Powodem bywa np. słabej jakości powłoka BioGlass, co prowadzi do destrukcji układu scalonego wewnątrz mikroczipa, a efektem tego jest zaprzestanie działania produktu.

Warto więc dbać o jakość identyfikacji od samego początku, korzystając ze sprawdzonych i certyfikowanych źródeł oraz rejestrując zwierzęta w bazach zrzeszonych w Europetnet.

Ma to bardzo istotny związek z kolejnym aspektem dotyczącym transportu zwierząt, a mianowicie z paszportami.

Czy paszport jest rzeczywiście potrzebny?

Pozyskanie tego dokumentu dla zwierzęcia jest regulowane prawnie. Tak jak w przypadku ludzi, tak i tutaj chodzi przede wszystkim o możliwość odpowiedniego nadzoru, a także przeciwdziałanie wprowadzaniu na teren kraju ryzyka wystąpienia lub przeniesienia chorób odzwierzęcych.

Na terenie Unii Europejskiej paszporty są koniecznością dla psów, kotów oraz fretek. Należy wspomnieć, że oprócz samego potwierdzenia w paszporcie posiadania elektronicznego transpondera Straż Graniczna ma obowiązek sprawdzić, czy rzeczywiście jest on obecny i działa. W sytuacji braku możliwości odczytania numeru czipa istnieje ogromne ryzyko, że zwierzę nie zostanie wpuszczone na teren danego kraju. Ma to bezpośredni związek z ewidencją zwierząt domowych o charakterze niehandlowym, walką z przemytem, kradzieżami etc.

Oczywiście ze względu na porozumienie z Schengen obecnie poruszanie się jest utrudnione w przypadku przekraczania granic morskich, np. do Wielkiej Brytanii, bądź podróży samolotem i odpraw na terenie lotniska, oraz oczywiście granic krajów pozaeuropejskich. Jest to kolejny powód, aby zadbać o poprawność elektronicznego oznaczenia zwierzaka, korzystając z produktów certyfikowanych.

Obok konieczności posiadania ważnego paszportu oraz zarejestrowanego transpondera każdy kraj UE może ustalić we własnym zakresie wymogi dotyczące szczepień i dodatkowych zaleceń. Częścią wspólną jednak jest przede wszystkim wymóg posiadania ważnego szczepienia przeciwko wściekliźnie, wykonanego na co najmniej trzy tygodnie przed planowaną wizytą. W przypadku psów obowiązkowa jest również kuracja przeciw tasiemcom, najpóźniej na dobę przed podróżą, o czym musi zaświadczać paszport.

Na terenie niektórych państw, jak Belgia czy Niemcy, przewóz zwierząt poniżej dwunastego tygodnia życia jest niedozwolony z uwagi na konieczność szczepień, które przed upływem tego okresu są niemożliwe. Z kolei inne kraje (Szwajcaria, Czechy, Litwa) zezwalają na to pod warunkiem posiadania pisemnego zaświadczenia od właściciela, potwierdzającego brak uprzedniego kontaktu szczeniąt z dzikimi zwierzętami lub gdy podróżują one wraz z matką, od której są wciąż zależne.

Dodatkowo niektóre kraje, jak Finlandia, wymagają przeprowadzenia przez lekarza przedmiotowego badania na minimum dwie doby przed podróżą, potwierdzającego, że nasze zwierzę jest w dobrej formie, a informacje na ten temat muszą zostać odnotowane. Pamiętajmy, że podróż może się odbywać jedynie poprzez oficjalne punkty graniczne takie jak: lotniska, porty lub granice drogowe, a maksymalna liczba przewożonych zwierząt w niehandlowym ruchu zwierząt domowych wynosi pięć sztuk. W innym przypadku wymagane są dodatkowe dokumenty. Oprócz wymienionych warunków przy wjeździe do krajów takich jak Szwecja czy Norwegia zwierzę należy zgłosić podczas odprawy celnej.

Problem może pojawić się również gdy zwierzę znajduje się na liście ras niedozwolonych (np. Dania, Norwegia, Wielka Brytania), a wówczas jego przewóz zostanie wzbroniony. W przypadku popularnych kierunków spoza UE, jak USA czy Australia, procedury są bardziej skomplikowane i wymagają uprzedniego powiadomienia władz na temat planu podróży w formie wniosku lub ubiegania się o pozwolenie na transport zwierzęcia (Australia). Zanim wniosek zostanie rozpatrzony, należy przeprowadzić szereg badań oraz podać szczegółowe informacje na temat akomodacji w miejscu docelowym. Zamiast paszportu wymagane są zaświadczenie wydane przez certyfikowanego lekarza weterynarii i dokumentacja medyczna. Zwierzęta przewożone na teren Stanów Zjednoczonych muszą posiadać ważne szczepienia przeciw wściekliźnie wykonane co najmniej na miesiąc przed podróżą lub szczepienie przyspieszone, jeśli były uodpornianie wcześniej, oraz kurację przeciw pasożytom. Reasumując, należy pamiętać, że zwierzę przed podróżą musi przede wszystkim posiadać ważne szczepienia przeciw wściekliźnie, powinno być zarejestrowane i oznakowane oraz posiadać paszport.

Dodatkowo przed samym wyjazdem warto, aby właściciele udali się ze zwierzęciem na kontrolę do lekarza weterynarii i uzyskali ważny wpis w dokumentacji medycznej, jak również sprawdzili bezpośrednio, jakie jeszcze wymogi lub obostrzenia obowiązują w kraju, do którego się udajemy.