RTG klatki piersiowej – tutaj nie ma nic wielkiego?

W diagnostyce chorób układu oddechowego oraz krążenia jednym z badań dodatkowych jest badanie rentgenowskie klatki piersiowej. Naturalny kontrast narządów klatki piersiowej, zapewniany przez niecieniujące w warunkach prawidłowych płuca, stwarza doskonałe możliwości do ich obrazowania za pomocą promieni Roentgena. Szeroka dostępność tej techniki oraz jej relatywnie niska cena powodują, że jest ona bardzo szeroko stosowana przez lekarzy klinicystów.

Zdjęcie RTG klatki piersiowej w większości przypadków można wykonać bez stosowania farmakologicznych środków uspokajających, co eliminuje dodatkowe koszty. Badanie to, wykonywane również w zależnych od potrzeb odstępach czasowych, pozwala nam monitorować dynamikę procesu chorobowego dotyczącego płuc (1-3).

Jednak, aby obraz rentgenowski klatki piersiowej miał oczekiwaną wartość diagnostyczną, należy pamiętać o kilku ważnych zasadach przy wykonywaniu zdjęcia. Do oceny miąższu płuc należy stosować tzw. technikę promieni twardych, czyli o wysokich wartościach kV. W ocenie autora przydatna jest zasada, że do dobrego obrazu płuc stosujemy napięcie prądu lampy zależne od grubości ciała pacjenta wg zasady: 2 x grubość ciała (cm) + 50 kV, co oznacza, że w przypadku psa o grubości klatki piersiowej 12 cm należy zastosować prąd lampy równy 74 kV.

Jednocześnie należy pamiętać o maksymalnie możliwym skróceniu czasu ekspozycji w celu wyeliminowania artefaktów ruchowych. W przypadku pacjentów o klatkach piersiowych grubszych niż 10 cm należy zastosować również kratkę przeciwrozproszeniową. Przy zastosowaniu kratki przeciwrozproszeniowej pożądane jest zwiększenie natężenia prądu lampy, ponieważ część promieniowania ulegnie pochłonięciu przez listewki ołowiane kratki.

Mając na względzie powyższe zasady techniczne, przystępując do badania rozsądnie jest wykonać przynajmniej dwie projekcje w prostopadłych do siebie płaszczyznach. Najlepiej jednak, jeżeli wykonujący badanie ma możliwość wykazać się cierpliwością i wykona ...