Problemy położnicze u psów miniaturowych

Poród

Z uwagi na z reguły mniejszą liczbę płodów niż u ras większych, drugi okres porodu fizjologicznego (wypieranie płodów) przebiega zazwyczaj szybciej niż przy większej liczbie szczeniąt w miocie. Jednak uwarunkowania anatomiczne powodują, że u suk ras miniaturowych często występują porody trudne (dystocia). Jedną z przyczyn jest niestosunek porodowy, zwany też dysproporcją matczyno-płodową, spowodowaną przeszkodą ze strony matki (wąskie drogi rodne) lub ze strony płodu (ukształtowanie ciała lub duże rozmiary), a często jest wypadkową wspomnianych czynników.Przyjmuje się, że masa urodzeniowa płodu jest istotnym elementem rokowniczym. Uwagę zwraca się zwłaszcza na zwiększone ryzyko utraty życia przez szczenięta o zbyt niskiej masie urodzeniowej. Z kolei płody o nadmiernej masie są narażone na śmierć wskutek trudnego porodu.

Bezwzględna masa ciała płodów jest bardzo zróżnicowana w obrębie jednej rasy. Na przykład wykazano, że noworodki chihuahua ważyły od 87,8 do 147,8 g (10), co daje zmienność kilkudziesięcioprocentową. Wskazuje się też na różnice rasowe w proporcjach ciała płodu do ciała matki. O ile średnia masa noworodka stanowi około 1% masy osobnika dorosłego w obrębie ras takich jak nowofunland i dog niemiecki, o tyle w przypadku np. welsh corgi jest to 3,1%, a Yorkshire terriera: 3,6% (8). U osobników miniaturowych są to różnice istotne, a niewielkie odchylenie w wymiarach ciała płodu lub dróg rodnych może znacznie zmienić sytuację porodową.

Jak wspomniano wcześniej, psy małe rodzą średnio mniej szczeniąt w miocie od psów dużych. W szczególności dotyczy to sytuacji, gdy rozwinął się tylko jeden płód, warunkujący kompleks następstw określanych jako zespół pojedynczego szczenięcia, uważany przez niektórych za jedną z częstszych przyczyn trudnego porodu (1, 20). Może to mieć szczególne znacznie po pokryciach niechcianych, czasem przez nieznane/większe samce, co nasila ryzyko trudnych porodów, zwłaszcza w przypadku ciąż jednopłodowych (4).

Opr...