Przewlekła choroba nerek

Rokowanie

Rokowanie ustala się na podstawie tempa, w jakim CKD postępuje. Źle rokują pacjenci, u których pomimo leczenia występują zaawansowana niedokrwistość nieregeneratywna i postępująca azotemia.

Postępowanie dietetyczne

Dowiedziono, że diety przeznaczone dla zwierząt z chorobami nerek wydłużają czas przeżycia. Komercyjne diety nerkowe charakteryzują się zmniejszoną zawartością białka, fosforu i sodu oraz zwiększoną zawartością: witamin z grupy B, włókna rozpuszczalnego, WNKT omega-3 i przeciwutleniaczy.

Zaleca się umiarkowane ograniczenie podaży białka w diecie, co pozwala na złagodzenie objawów klinicznych mocznicy i sprzyja dobremu samopoczuciu pacjentów, chociaż nie jest możliwe, że sama restrykcja białkowa spowoduje ustąpienie hiperfiltracji u psów i kotów z CKD. Wprowadzenie modyfikacji dietetycznych zaleca się w momencie, gdy u prawidłowo nawodnionego pacjenta z CKD utrzymuje się umiarkowana azotemia (stadium 2. wg IRIS u kotów, 3. wg IRIS u psów).

Do utrzymania prawidłowej kondycji ciała zwierzęta powinny otrzymywać odpowiednią ilość kalorii niepochodzących z białek, ale z tłuszczów i węglowodanów. Wytyczne wskazują na wartość około 60 kcal/kg/dzień, ale starsze zwierzęta wymagają mniej kalorii (40 kcal/kg/dzień).
Zwiększenie względnej ilości WNKT omega-3 w stosunku do kwasów omega-6 przyczynia się do zmniejszenia wytwarzania prostaglandyn TZA2 o działaniu prozapalnym, nasilającym agregację płytek krwi i wywołującym skurcz naczyń krwionośnych, a jednocześnie zwiększa ilość prostaglandyn rozszerzających naczynia krwionośne (PGE, PGI). Można suplementować dietę dodatkiem 1-5 g WNKT omega-3 dziennie.

Jeżeli stężenie wodorowęglanu w surowicy osiągnie lub przekroczy wartość 12 mEq/l, można wprowadzić wodorowęglan sodu do schematu postępowania, celem zniesienia nasilonej kwasicy metabolicznej.
W celu zmniejszenia ryzyka rozwoju wtórnej nerkowej nadczynności przytarczyc zaleca się ograniczenie podaży fosforu na wczesnym etapie CKD. Ze względu na fakt, że diety o niskiej zawartości fosforu są niesmaczne, można suplementować środki wiążące fosfor w świetle przewodu pokarmowego, co sprawia, że pozostaje on dłużej w świetle przewodu pokarmowego i przyspiesza jego usuwanie. Można stosować węglan wapnia w dawce początkowej 45 mg/kg m.c. podawanej co 12 godzin z pokarmem. Zaletą tego środka jest to, że nie zawiera glinu, który może być toksyczny po wchłonięciu z przewodu pokarmowego. Należy dążyć do utrzymania stężenia fosforu w surowicy na poziomie nieprzekraczającym 5 mg/dl.