Przemoc psychiczna wobec zwierząt

Ustawa o ochronie zwierząt mówi, że kto znęca się nad zwierzęciem, podlega karze pozbawienia wolności do lat trzech. Jeżeli sprawca czynu działa ze szczególnym okrucieństwem, podlega karze pozbawienia wolności do lat pięciu. Ustawa kładzie nacisk nie tylko na przemoc fizyczną, ale również rozpoznaje przemoc psychiczną i potrzeby emocjonalne w kilku miejscach, zaczynając już w art. 1.1. „Zwierzę, jako istota żyjąca, zdolna do odczuwania cierpienia, nie jest rzeczą. Człowiek jest mu winien poszanowanie, ochronę i opiekę.”. Dalej podano 19 punktów (niektóre uchylone), w których są przykłady znęcania się nad zwierzętami: „Zabronione jest […] 9) złośliwe straszenie lub drażnienie zwierząt; 10) utrzymywanie zwierząt w niewłaściwych warunkach bytowania, w tym utrzymywanie ich w stanie rażącego zaniedbania lub niechlujstwa, bądź w pomieszczeniach albo klatkach uniemożliwiających im zachowanie naturalnej pozycji”. Przy czym w definicjach „właściwych warunkach bytowania” rozumie się przez to zapewnienie zwierzęciu możliwości egzystencji, zgodnie z potrzebami danego gatunku, rasy, płci i wieku.

Wydaje się odpowiednie podjęcie poważniejszych kroków dopiero gdy właściciel, uświadomiony o nieprawidłowości swojego działania, nadal nie zapewnia (lub przynajmniej nie stara się poprawić na miarę swoich możliwości) odpowiednich warunków lub złośliwie je pogarsza.

Najważniejszym punktem zapobiegania jest odpowiednia edukacja, jako że większość przemocy psychicznej wobec zwierząt nie jest wynikiem złośliwości, ale nieodpowiedniego zrozumienia potrzeb emocjonalnych i wymagań gatunkowych. Zazwyczaj opiekunowie mają dobre intencje i sami chcą, żeby dom stał się bardziej przyjazny; zaniedbania występują nawet u tych najbardziej troskliwych. Nie powinno się więc karcić właścicieli za nieodpowiednie traktowanie zwierząt i rzucać oskarżeniami, a w pierwszej kolejności wytłumaczyć, dlaczego postępują nieprawidłowo i co należy poprawić, i monitorować ich postęp oraz działania.

W p...