Podstawy autohemotransfuzji w praktyce weterynaryjnej

W medycynie weterynaryjnej podkreśla się, że niejednokrotnie krwawienie z nowotworów ma charakter przewlekły i jedynie nagłe zaostrzenie tego procesu prowadzi to hipowolemii i diagnozy krwiobrzusza. Taka krew, zastoinowa, może zawierać komórki ulegające martwicy oraz ulegać szeregowi niekorzystnych zmian metabolicznych i pod żadnym pozorem nie powinna być przetaczana, gdyż może promować zespół wykrzepiania wewnątrznaczyniowego (DIC) (28, 29).

Jednocześnie nie ma dowodów, by przetaczanie krwi allogenicznej w jakikolwiek sposób wpływało ujemnie na rozsianie nowotworu, a część badań sugeruje, że może wręcz pogarszać szanse pacjenta (30-32). Niektóre badania wskazują, że ludzie, którym przetoczono krew allogeniczną, mają zwiększoną częstość wznowy choroby nowotworej i że istnieje linearna zależność pomiędzy częstością wznowy a ilością przetoczonej krwi allogenicznej (31, 33). Pacjenci, którym przetoczono krew autogeniczną, mają wyższy poziom TNF-α oraz białka układu dopełniacza C3, co usprawnia funkcję układu odpornościowego i zmniejsza ryzyko zakażeń śród- i pooperacyjnych (34).

Przetaczanie krwi autologicznej wykonano u pacjentów weterynaryjnych z krwawieniem wtórnym do choroby nowotworowej, zarówno psów, jak i kotów, i nie stwierdzono bezpośredniego powiązania transfuzji z postępem choroby nowotworowej (1, 35, 36).

Z tego względu użycie przetoczenia krwi autologicznej wydaje się być korzystne dla pacjenta, nawet jeżeli miałoby jedynie zmniejszyć objętość przetoczonej krwi allogenicznej.

W przypadku pacjentów z krwawieniem spowodowanym urazem czy zaburzeniami krzepliwości krwi kontrowersje te nie występują. Przed zastosowaniem krwi do przetoczenia należy jednak upewnić się, że nie jest ona zanieczyszczona przez mocz, treść jelitową, żółć i bakterie (37, 38).

Krew należy ...