Pasożyty wewnętrzne szczeniąt i kociąt oraz ich zwalczanie

b) Inwazje Tritrichomonas foetus

Notowane są u młodych kotów, często przebiegają bezobjawowo lub w postaci przemijającej biegunki, która może pogłębiać się przy infekcjach lub spadkach odporności. Droga zakażenia jest fekalno-oralna. Stosunkowo wysoka ekstensywność występuje w środowiskach o dużym zagęszczeniu osobników, takich jak hodowle lub schroniska, w miejscach o nagannych warunkach sanitarnych.

Typowymi objawami klinicznymi są:

charakterystyczne uformowanie kału („krowie placki”), kał pokryty krwią lub śluzem, a także nietrzymanie kału, co może powodować bolesność okolicy odbytu.

Najczęściej zarażenie przebiega bez pogorszenia ogólnego samopoczucia zwierzęcia. Najpewniejszą metodą diagnostyczną jest badanie PCR, mikroskopowe badanie kału często bywa fałszywie ujemne. W leczeniu kotów stosuje się ronidazol, przy terapii należy obserwować pacjentów ze względu na możliwość wystąpienia zatrucia (objawy nerwowe) (4-7).

c) Kokcydia

Należą do nich dwa rodzaje pierwotniaków: Cystoisospora i Sarcocystis. Rodzaj Cystoisospora tworzy jajowate oocysty, postacią inwazyjną jest wysporulowana oocysta zawierająca dwie spory po 4 sporozoity.

Cykl rozwojowy składa się z trzech faz:

schizogonii i gamogonii przebiegających w nabłonku jelita cienkiego,oraz sporogonii, która ma miejsce poza organizmem żywiciela.

W cyklu rozwojowym może występować warunkowy żywiciel pośredni. Okres prepatentny wynosi od 5 do 10 dni.

U psów głównie występują Cystoisospora canis i C. ohioensis największe zagrożenie stanowią dla szczeniąt i młodych psów, postacie inwazyjne uszkadzają nabłonek jelitowy, prowadząc do powstawania stanów zapalnych.

Objawami klinicznymi są biegunki trwające u szczeniąt do kilkunastu dni, mogące powodować odwodnienie i hamować rozwój. Zarażone szczenięta często oprócz biegunki nie wykazują innych objawów klinicznych – są ruchliwe i mają apetyt, jednak są wyraźnie mniejsze od reszty miotu. Często objawy samoistnie zanikają, gdy...