Angiostrongyloza – nowe zagrożenie dla psów w Europie

Objawy kliniczne

Choroba najczęściej jest notowana u psów w wieku poniżej dwóch lat, co jednak nie oznacza, że nie może wystąpić u osobników starszych (8-10). Większa podatność osobników młodych do jej rozwoju jest związana z ich skłonnościami do zabawy, odmiennym zachowaniem oraz nie w pełni rozwiniętym układem immunologicznym, które to czynniki z jednej strony determinują większe ryzyko kontaktu potencjalnego gospodarza z pasożytem, z drugiej strony przyczyniają się do słabszej obrony organizmu przeciwko inwazji. Wydaje się, że płeć nie stanowi czynnika ryzyka rozwoju choroby, w przeciwieństwie do rasy psów. Stosunkowo często angiostrongyloza notowana jest u: Cavalier King Charles spanieli, Staffordshire bull terrierów, labrador retrieverów oraz u psów myśliwskich (9, 11).

Choroba jest notowana o każdej porze roku, aczkolwiek najwięcej jej przypadków przypada na okres zimowy i wiosenny. Prawdopodobnie jest to uwarunkowane tym, że do zarażenia dochodzi najczęściej w okresie późnego lata (kiedy najliczniej występują ślimaki i może dochodzić do zarażenia dojrzałymi larwami) (8, 11).

Objawy kliniczne obserwowane w przebiegu choroby są konsekwencją obecności jaj i larw w płucach psów oraz uszkodzenia naczyń krwionośnych przez dorosłe pasożyty.

Przewlekłym inwazjom towarzyszą: nacieki komórek zapalnych w tkankach, uszkodzenie struktury pęcherzyków płucnych, powstawanie zakrzepów, zapalenie wsierdzia oraz odkładanie się złogów włóknika wokół larw L1 Angiostrongylus (12).

Obserwacje przeprowadzone przez Schnydera i wsp. (13) wskazują, że niewydolność oddechowa może rozwinąć się już w okresie prepatentnym inwazji pasożytów, przed pojawieniem się L1 w kale zarażonych zwierząt.

Objawy kliniczne mogą mieć różne nasilenie, od bardzo łagodnych do ciężkich, prowadzących nawet do upadków zarażonych zwierząt. Ich nasilenie jest powiązane w znacznym stopniu z nasileniem inwazji. Głównymi zaburzeniami są niewydolność krążeniowo-oddechowa oraz koagulopatie. Na...