Pacjent z chorobami układu wydalniczego

Hospitalizacja

Opieka nad pacjentem nefrologicznym/urologicznym przebywającym na leczeniu stacjonarnym wymaga uważnej obserwacji. U zwierząt hospitalizowanych obserwuje się oddawanie moczu: sposób, ilość i częstotliwość. Szczególną uwagę należy zwrócić na jakość oddawanego moczu i jakość strumienia (np. kropelkowe oddawanie moczu, strumień słaby, wąski). Istotne informacje to również sposób napinania się do oddawania moczu i przybierana pozycja. Ilość oddawanego moczu (pośrednio ilość produkowanego moczu) można ocenić, ważąc zwierzę przed każdym spacerem i po nim. Takie postępowanie ze zwierzęciem pozwala również oszacować ilość wypijanej wody. Dokładny pomiar objętości pobieranego płynu pozwala ocenić, czy u pacjenta nie występuje polidypsja.

W wyspecjalizowanych klinikach, w których prowadzone są zabiegi dializy otrzewnowej i hemodializy, personel pomocniczy powinien zostać przeszkolony. Podobnie jak w ludzkich stacjach dializ, obsługa aparatu do hemodializy i przeprowadzanie dializy otrzewnowej wymagają specjalistycznych umiejętności. Stały personel, odpowiedzialny za przeprowadzanie zabiegów i utrzymanie aparatów w czystości i gotowości do działania, jest kluczem do sukcesu procesu leczenia. Osoba asystująca przy tego typu zabiegach musi uważnie obserwować pacjenta i natychmiast reagować na każdy pojawiający się problem.

W diagnostyce chorób nerek coraz częściej sięga się do badania pomiaru ciśnienia krwi. Standaryzacji pomiaru pomaga wykonywanie badania przez jedną osobę. Powinna ona zapisywać nie tylko datę i czas pomiaru, ale również miejsce pomiaru (określenie, na której kończynie dokonywany jest pomiar), metodę pomiaru i częstotliwość akcji serca. Istotne jest określenie techniki badania (metoda oscylometryczna lub dopplerowska). Ta pierwsza może być wykonywana przez personel pomocniczy i polega na założeniu mankietu zwierzęciu na przednią łapę (rzadziej na ogon) i wielokrotnym pomiarze.

U zwierząt hospitalizowanych bardzo istotne jest karmienie. Pacjent nefrologiczny/urologiczny powinien dostawać specjalistyczną dietę weterynaryjną. Psy i koty z azotemią cierpią na brak apetytu i z tego względu decyduje się u nich niekiedy na założenie zgłębnika nosowo-żołądkowego. Karmienie w ten sposób pozwala dostarczyć pokarm o zbilansowanym, odpowiednim do stanu klinicznego zwierzęcia składzie i pokrywającym zapotrzebowanie kaloryczne. Sondy dożołądkowe mogą być pozostawione nawet przez kilka tygodni, dlatego też muszą być utrzymywane w czystości. Przed każdym karmieniem i po nim należy je przepłukać kilkudziesięcioma mililitrami płynu fizjologicznego, dzięki czemu resztki pokarmu nie zaczopują światła zgłębnika.

Wszystkie skierowania na badania, wyniki badań oraz spostrzeżenia dotyczące pacjenta personel pomocniczy powinien zaznaczać i zapisywać w karcie pacjenta. Prowadzenie szczegółowej dokumentacji pozwoli lekarzowi kompleksowo rozpatrzyć przypadek i tym samym sprawnie reagować na postępy lub ich brak w leczeniu. Poświęcenie czasu i opieka nad zwierzęciem przynoszą nie tylko pozytywne skutki terapeutyczne, ale również pomagają chorym, przestraszonym pacjentom ukoić ich cierpienie.

lek. wet. Anna Kuziemska*,
dr n. wet. Wojciech Hildebrand**
*prywatna praktyka we Wrocławiu
**Katedra Chorób Wewnętrznych
z Kliniką Koni, Psów i Kotów
Wydziału Medycyny Weterynaryjnej Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu