Opieka anestezjologiczna nad pacjentem kardiologicznym – cz. II

Pulsoksymetria

To pomiar wysycenia hemoglobiny tlenem, czyli SpO₂. Prawidłowa wartość powinna oscylować w granicach 97-100%. Pulsoksymetr przymocowuje się do języka, ucha, palca, warg sromowych lub napletka. Należy wziąć pod uwagę zmiany odczytu pod wpływem ruchów pacjenta, przymocowania klipsa w jednym miejscu przez dłuższy czas. Również niedokładności pomiaru urządzenia mogą być związane z różnicą w absorpcji tkankowej, rozproszeniu światła lub różnej grubości tkanek.

Dodatkowo stopień natlenowania organizmu wyznacza kolor błon śluzowych. Technik weterynarii monitorujący znieczulenie powinien sprawdzać w określonych odstępach czasu ich kolor. Prawidłowo błony śluzowe jamy ustnej powinny być lekko różowe, a czas wypełaniania naczyń włosowatych (CRT) powinien być poniżej 2 sekund. CRT ocenia się po naciśnięciu błony śluzowej na dziąsłach, co powoduje jej zblednięcie, a następnie liczy się, ile sekund upływa do przywrócenia wyjściowego różowego zabarwienia.

Elektrokardiografia (EKG)

EKG umożliwia ocenę aktywności elektrycznej serca, częstości pracy serca oraz ewentualnych zaburzeń jego rytmu. Najczęściej używany w Polsce system obejmuje rozmieszczenie elektrod w 3-odprowadzeniowym EKG. Elektrody umieszcza się w odpowiednich miejscach na kończynach: czerwona – prawa kończyna piersiowa, prawe ramię lub w dowolnym miejscu po prawej, doczaszkowej ćwiartce ciała, żółta – lewa kończyna piersiowa, lewe ramię lub na lewej, doczaszkowej ćwiartce ciała, zielona – lewa kończyna miedniczna lub na lewej doczaszkowej ćwiartce ciała. Wymagane są odpowiedni kontakt ze skórą oraz pokrycie miejsc mocowania żelem do USG lub alkoholem.

Kontrolnie w trakcie znieczulenia wykonuje się badanie palpacyjne tętnic (u psa i kota najłatwiej jest to wykonać na tętnicy udowej) lub osłuchiwanie tonów serca stetoskopem.

Możliwe powikłania w zaburzeniach przewodnictwa i rytmu serca to tachykardia oraz bradykardia. Tachykardia to więcej niż 180 uderzeń serca/min u psów i więcej niż 200 uderzeń serca/min u kotów. Przy jednoczesnej sinicy błon śluzowych lub wzroście tętniczego ciśnienia krwi. Bradykardia, czyli zmniejszenie częstości pracy serca, u psów poniżej 65/min (w zależności od rasy i wielkości zwierzęcia), u kotów poniżej 80/min.

Rozpoznając bradykardię, należy wziąć pod uwagę częstość pracy serca pacjenta w spoczynku. W przypadku wystąpienia bradykardii lekarz znieczulający może zadecydować o podaniu leków antycholinergicznych lub czasowej kardiostymulacji tak, aby zwiększyć czynność skurczów serca. Stosowanie leków antycholinergicznych jest kontrowersyjne – należy ich unikać w przypadku np. kardiomiopatii przerostowej i stosowania niektórych anestetyków.