Ciśnienie śródgałkowe u psów – metody pomiaru

Tonometry impresyjne

Metodą ich działania jest wywieranie ucisku na rogówkę, a następnie obliczanie miary jej odkształcenia, przy wyższym ciśnieniu śródgałkowym rogówka będzie się trudniej odkształcała ze względu na większy opór, natomiast im niższe ciśnienie, tym podatność rogówki na odkształcenia będzie większa. Chociaż jest to najstarsza metoda, wciąż jest powszechnie wykorzystywana w wielu gabinetach weterynaryjnych.

Przyrządem wykorzystującym ten mechanizm jest tonometr Schiotza. Podczas poprawnego pomiaru pacjent musi być unieruchomiony, a jego gałki oczne znajdować się w płaszczyźnie poziomej. W tym celu należy unieść głowę pacjenta tak, aby jego nos był skierowany do góry w kierunku sufitu. W dalszej kolejności tłoczek tonometru opiera się na rogówce, następuje wgłębienie rogówki i dokonuje się odczytu wyniku na skali. Wynik pomiaru konwertowany jest za pomocą dołączonych tabel przeliczeniowych do mmHg. Pomiary dla każdej gałki ocznej należy powtórzyć kilkukrotnie (1, 2, 3, 6).

Tab. 1. Porównanie wybranych tonometrów weterynaryjnych (2, 3, 6, 9-11)

Tonometry aplanacyjne

Tonometry aplanacyjne mierzą ciśnienie wewnątrzgałkowe poprzez pomiar siły potrzebnej do spłaszczenia rogówki w jej centralnej części (7). Mechanizm działania opiera się na teorii Imberta-Ficka, zgodnie z którą ciśnienie panujące wewnątrz kuli równa się sile działającej z zewnątrz potrzebnej do jej spłaszczenia podzielonej przez wielkość powierzchni spłaszczenia (8).

Tono-pen to model tonometru aplanacyjnego, urządzenie o niewielkich rozmiarach, kształtem przypomina długopis, jest zasilane przez baterie, przez co jest niezwykle poręczne. Końcówka urządzenia zawiera czujnik z przetwornikiem, który przekształca przyłożoną siłę na sygnał elektryczny. Podczas jednego badania aplanacja rogówki zachodzi kilkukrotnie, a urządzenie finalnie wyświetla uśredniony wynik pomiarowy w mmHg na wyświetlaczu LCD. Wykonanie pomiaru za pomocą Tono-penu jest prostsze od metody klasycznej ...