Nużyca u psa

Postacie kliniczne

Demodekoza psów występuje w postaci miejscowej i uogólnionej. O nużycy miejscowej mówi się wówczas, gdy liczba zmian na skórze (wielkości do 2,5 cm średnicy) nie przekracza czterech (2). Częściej pojawia się forma uogólniona, która charakteryzuje się cięższym przebiegiem. W przypadku tego schorzenia klinicznie można zaobserwować: rumień, zaskórniki, krosty, strupy, łojotok, a także utratę włosa (10). W przypadku cięższego przebiegu mogą być obecne również ogniskowe owrzodzenia, czasem wysięk lub guzki. Uogólnionej demodekozie mogą towarzyszyć: limfadenopatia, gorączka oraz apatia (5). Często dochodzi do komplikacji w wyniku wtórnych infekcji. Jeśli chorobie towarzyszy świąd, to jest on najczęściej wynikiem nadkażeń bakteryjnych.

U niektórych zwierząt obserwowana jest także pododemodekoza, która charakteryzuje się powstaniem zmian w obrębie dystalnych części kończyn (palce, opuszki palcowe i skóra między palcami). Zmiany te występują pod postacią rumienia i opuchlizny, zwykle dochodzi do wtórnych zakażeń bakteryjnych oraz bliznowacenia w obrębie palców (3).

Diagnostyka

Diagnoza opiera się na stwierdzeniu zmian klinicznych oraz wykryciu pasożyta podczas badania mikroskopowego zeskrobiny z głębokiej warstwy skóry. W badaniu tym można stwierdzić nie tylko obecność postaci dorosłych, ale niejednokrotnie także jaj, larw czy nimf (11). Zeskrobina powinna być wykonywana w kierunku „z włosem”, a skórę należy uchwycić między palcami w celu wydobycia pasożyta z mieszków włosowych. Roztocze można także znaleźć w pierwotnych zmianach takich jak grudki i krosty, natomiast w celu zdiagnozowania nużycy nie ma sensu pobieranie materiału z obszaru, który uległ owrzodzeniu, ponieważ liczba roztoczy może być tam mniejsza. Materiał powinien być pobierany do momentu pojawienia się pierwszej kropli krwi, co oznacza, że zeskrobina osiągnęła wystarczającą głębokość. U psów długowłosych warto wcześniej usunąć sierść z miejsca podlegającego badaniu. Pomocn...