Nowoczesne technologie druku 3D w medycynie

W medycynie weterynaryjnej druk 3D wykorzystywany jest do tej pory przede wszystkim do celów edukacyjnych, przygotowania zabiegów operacyjnych oraz wytwarzania produktów ortopedycznych i protetycznych (9). Wydaje się, że protezowanie z użyciem techniki druku 3D ma w medycynie weterynaryjnej obiecującą przyszłość, czego przykładem może być wykonanie i zastosowanie protezy dzioba dzioborożca wielkiego czy kończyny miednicznej amazonki zmiennej (10, 11). Technikę tę zastosowano także z powodzeniem w okulistyce weterynaryjnej (12).

Szybki postęp i rozwój tej technologii sprawiają, że na rynku dostępnych jest wiele rozwiązań i technik druku. Popularne obecnie metody znacznie różnią się swoim zastosowaniem, dokładnością oraz właściwościami fizycznymi tak otrzymanych produktów. Niniejszy artykuł postara się nieco przybliżyć dwie metody dostępne na rynku: FDM (ang. fused deposition modeling) oraz MJF (ang. multi jet fusion).

Technologia FDM jest popularnie znana jako tzw. druk z plastiku i z racji niskich kosztów początkowych (najtańsze drukarki dostępne obecnie na rynku kosztują około 350 PLN) jest najbardziej rozpowszechniona. Większość osób utożsamia druk 3D z technologią FDM. Metoda ta powstała w celu szybszego i tańszego tworzenia prototypów (nie jest konieczne tworzenie form wtryskowych). Technologia FDM działa poprzez topienie wybranego materiału (np. ABS, PLA) i nakładanie go na stół roboczy za pośrednictwem rozgrzanej dyszy drukującej. Odbywa się to warstwa po warstwie, a na gotowym wydruku widoczne są charakterystyczne stopnie.

Podstawowe zalety druku FDM to niska cena oraz łatwość wykonania elementu. Niestety konieczność druku warstwowego oraz stosowania podpór do tworzenia finalnego produktu może prowadzić do niskiej powtarzalności produktów, słabego odwzorowania detali oraz pękania na wyraźnej granicy warstw.

MJF to zaawansowana metoda tzw. inżynierii przyrostowej. Wyróżnia się pełną swobodą formy projektowanego kształtu. Przekłada się to równ...