Not On More Vet – okiem eksperta

Reasumując, zamiast nadmiernie skupiać się na postawach naszych klientów jako bezpośrednim czynniku zwiększającym współczynnik samobójstw lekarzy weterynarii, powinniśmy pochylić się nad selekcją odpowiednich kandydatów posiadających niezbędne kompetencje psychospołeczne do pełnienia tego zawodu i radzenia sobie z tego typu konfrontacjami. Obserwujemy w tym momencie falę przypadków wypalenia zawodowego, zaburzeń nastroju, a także prób samobójczych u młodych stażem lekarzy płci żeńskiej.

W wyborze odpowiednich kandydatów pomógłby powrót do egzaminów ustnych na studia i wprowadzenie testów psychometrycznych, z których zamiarem nosiła się Wielka Brytania. Poprzez zbadanie przede wszystkim, bardzo istotnej w tym procesie – prawdziwej motywacji kandydata na studia – jego dojrzałości emocjonalnej, umiejętności radzenia sobie w sytuacjach stresowych, udowodnienia jego kompetencji interpersonalnych podczas rozmowy kwalifikacyjnej, możliwe będzie przyjmowanie na studia weterynaryjne osób, które z większym powodzeniem pozostaną w branży, mimo początkowych kryzysów, które przecież towarzyszą każdemu z nas.

Do tego należy dodać: zajęcia z profilaktyki stresu dla studentów, wsparcie psychologa, naukę komunikacji klinicznej, obsługi klienta, przyjmowania i udzielania feedbacku, przywództwa, krytycznego, ale i pozytywnego myślenia, psychologii pracy, pracy zespołowej i wielu innych „miękkich” tematów, których niestety w sylabusie studiów brakuje. Niemniej jednak można powiedzieć, że część wydziałów weterynarii podejmuje powoli kroki w tym kierunku. Tak wyposażeni absolwenci będą mieli szansę zaadaptować się lepiej do rosnących wymagań rynku i towarzyszących naszej pracy zagrożeń.

Dzięki rekrutacji odpowiednich kandydatów na lekarzy weterynarii, a także budowaniu zawodowej solidarności i zniesieniu tematu tabu wokół zaburzeń nastroju, na które w ciągu swojego życia zapada 80% Polaków, możemy śmielej mówić o profilaktyce zdrowia psychicznego i uniknąć kolejnych śmierci. Niezbędne jest nieustające poruszanie tematyki naszego samopoczucia i wspólne działanie poprzez proste gesty – zainteresowanie się drugim człowiekiem, wysłuchanie go bez oceniania i okazanie mu wsparcia i empatii. Tak niewiele, i tak dużo zarazem!