Niedobory transferu siarowego u szczeniąt i kociąt – jak zabezpieczyć miot?

Praktyczne aspekty transferu odporności biernej u szczeniąt i kociąt

Endoteliochorialna budowa łożyska u psów i kotów pozwala na śródmaciczny transfer zaledwie ok. 5-10% immunoglobulin (14), co czyni siarę najważniejszym źródłem biernej odporności swoistej. Główną klasą immunoglobulin występujących w siarze jest osoczowe IgG (jest ono też czynnie transportowane przez barierę jelitową noworodka po pobraniu siary), ale zawiera ona również miejscowo wytwarzane w gruczole mlekowym IgA oraz zarówno wytwarzane lokalnie, jak i transportowane z osocza matki IgM.

Przed pobraniem siary w surowicy noworodków psów wykrywane są niewielkie stężenia IgG (10), u kotów natomiast stężenia te są na tyle niskie, że bywają niewykrywalne przy użyciu standardowych metod oznaczania immunoglobulin (2) i u obu tych gatunków szybko podnoszą się po pobraniu siary. Zdolność do jelitowego transferu immunoglobulin zaczyna maleć, począwszy od 6. godziny po urodzeniu i praktycznie zanika u szczeniąt w 24. godzinie (3) a u kotów już w 16. godzinie życia (2). W związku z tym zaleca się, aby pobranie siary rozpoczęło się jak najszybciej i nie nastąpiło później niż do 12-16 godzin po urodzeniu. W przeciwnym razie pobrane immunoglobuliny nie zostaną wchłonięte i będą pełniły tylko miejscową funkcję ochronną w przewodzie pokarmowym (12), podobnie jak immunoglobuliny mleka posiarowego.

Czas poporodowego wchłaniania
przeciwciał jest również wykorzystywany praktyce przypadku konfliktu
serologicznego u kociąt. Kocięta pochodzące od matek z grupą krwi
B krytych kocurami o grupie krwi A są przez hodowców izolowane od matek
w pierwszej dobie życia, żeby uniemożliwić im pobranie siary, a tym
samym uniknąć groźnej...