Nadczynność tarczycy u kotów – realia nad Wisłą

Tok postępowania rozpoznawczego uwzględnia pełne badanie kliniczne, w którym należy omacać nie tylko całą tchawicę, ale także resztę szyi, powiększona tarczyca zmienia bowiem często swą lokalizację, „obniżając się” nawet do okolicy wpustu do klatki piersiowej, czy też przemieszcza się bocznie lub przyśrodkowo, do czego w pewnym sensie zmusza ją brak miejsca w lokalizacji prawidłowej. Często zdarza się, że guzki są niewykrywalne podczas omacywania – wtedy pomocne jest badanie USG. Można również przeprowadzić tzw. oglądanie na mokro u kota w położeniu grzbietowym – zwilżenie sierści pozwala uwidocznić zmiany przy intensywnym oświetleniu. Wśród badań dodatkowych nie może zabraknąć morfologii z obrazem, biochemii i badania ogólnego moczu, a także, w szczególności w przypadku stwierdzenia powiększenia tarczycy, oznaczania stężenia całkowitej tyroksyny w surowicy (tT4), której normę ustalono na 1-4 µg/dl.

W praktyce klinicznej należy pamiętać o wielu ograniczeniach diagnostycznych. W przypadku obecności guza bez innych objawów klinicznych i podwyższenia tT4 rozważyć należy jego usunięcie lub obserwować pacjenta i zmierzyć tT4 ponownie po 12 miesiącach. Ocena stężenia tT4 jest przydatna w 90% przypadków. Diagnostykę uzupełnić może również pomiar stężenia wolnej tyroksyny (fT4), która z kolei jako jedyny wskaźnik nie jest wystarczająca ze względu na choroby pozatarczycowe.

W przypadku np. zawsze koniecznej do wykluczenia zewnątrzwydzielniczej niewydolności trzustki oraz chłoniaka fT4 okazuje się podwyższona, zaś tT4 pozostaje subnormalna. W przypadku podwyższenia tT4 i braku guza oraz, przede wszystkim, gdy występują inne objawy kliniczne, możliwe stają się błąd w oznaczeniu hormonalnym lub hipertyroksynemia wtórna – dlatego kota należy badać znów po 2-3 miesiącach oraz moni...