Leptospiroza kotów – mało znany problem

Drogi zakażenia dla kotów

Wykazano, że zjedzenie przez koty zakażonych leptospirami gryzoni może prowadzić do rozwoju leptospirozy (9). Częstotliwość wstępowania leptospir w organizmie dzikich gryzoni różni się w zależności od obszaru geograficznego. Obecność materiału genetycznego krętków wykazano w organizmie 9,7% dzikich gryzoni w Niemczech, w organizmie 44% szczurów we Francji i aż u 55,9% gryzoni zamieszkujących wyspy Oceanu Indyjskiego (10, 11, 12). Wskazuje to, że gryzonie stanowią istotne ogniwo łańcucha epizootycznego leptospirozy, a ryzyko zakażenia bakteriami dla kotów, zwłaszcza polujących i wolno wychodzących, jest znaczne. Potwierdzeniem tego są wyniki badań serologicznych, które wykazały obecność swoistych przeciwciał dla krętków u 4,8% kotów w Stanach Zjednoczonych i aż u 48,5% we Francji (4, 13).

Optymalne warunki do utrzymywania się bakterii znajdują się w lekko zasadowym moczu np. zwierząt roślinożernych, z którym mogą one wydalać zarazki przez długi czas. Z tego też względu drugim, poza gryzoniami, źródłem bakterii dla kotów mogą być stajnie i chlewnie (14). Bezpośredni kontakt z moczem zwierząt znajdujących się w stajniach i chlewniach może skutkować zakażeniem wrażliwych osobników. Pojawia się pytanie, czy mocz kotów może stanowić źródło krętków dla innych osobników w populacji. Odpowiedź nie jest prosta. Leptospiry mogą być wydalane z moczem zakażonych osobników, zarówno psów, jak i kotów, aczkolwiek tego typu siewstwo u zwierząt mięsożernych jest znacznie krótsze aniżeli u zwierząt roślinożernych. Nieliczne badania, w których starano się wykazać DNA bakterii w moczu naturalnie zakażonych kotów, wykazały, że w większości krajów tylko niewielka część populacji kotów wydala bakterie z organizmu tą drogą. W Kanadzie obecność materiału genetycznego leptospir stwierdzono u 8 spośród przebadanych 238 zwierząt (3,4%), w stanach Zjednoczonych, w Kolorado u 10, spośród przebadanych 85 osobników (11,7%), w Niemczech u 7 spośród 215 przebadan...