Lęk lokomocyjny i choroba lokomocyjna u psów i kotów

Badanie sondażowe z 2010 r. wśród właścicieli psów ujawniło, że liczba psów cierpiących z powodu choroby lokomocyjnej i/lub lęku lokomocyjnego sięga nawet ⅙ populacji, z czego 64% przypadków dotyczy zwierząt w wieku roku lub starszych (18).

82% właścicieli psów podróżowałoby więcej ze swoimi zwierzętami, gdyby nie wykazywały one objawów omawianych zaburzeń. 58% opiekunów odwołało lub przełożyło wizytę u lekarza weterynarii z powodu występowania tych objawów, a 25% w ogóle unika lecznic weterynaryjnych.

Wyniki tego sondażu wskazują na znaczny wpływ nie tylko na dobrostan zwierząt, ale również konsekwencje ekonomiczne dla lecznic weterynaryjnych (18). Co więcej, badanie marketingowe w Stanach Zjednoczonych z 2006 r. ujawniło, że blisko 7,2 miliony psów w tym kraju wykazywało wówczas objawy choroby lokomocyjnej lub lęku lokomocyjnego, ale tylko 25% psów otrzymało adekwatne leczenie (17).

Najczęstszą przyczyną lęku lokomocyjnego i choroby lokomocyjnej jest brak odpowiedniej socjalizacji, czyli wystawienia na działanie różnorodnych bodźców na wczesnym etapie rozwoju psa lub kota (2).

W idealnej sytuacji socjalizację szczeniąt i kociąt powinien rozpocząć hodowca jeszcze zanim odda je nowym właścicielom. Tzw. wrażliwy okres u szczeniąt rozpoczyna się w wieku 3 tygodni, u kociąt nieco wcześniej – w okolicy 2. tygodnia życia (14, 15). Od tego czasu można już przyzwyczajać je do kontaktu z człowiekiem, a następnie (od 4. tygodnia życia) do różnych środków transportu. Istotne jest, żeby doznania związane z podróżą były dla nich pozytywne, więc początkowo muszą podróżować z matką, o ile dobrze znosi transport.

Jeśli w tym okresie dojdzie do powiązania danego bodźca z pozytywną reakcją emocjonalną, znacznie trudniej o wywoła...