Leiszmanioza psów – przegląd piśmiennictwa i obserwacje własne

Diagnostyka

Rozpoznanie leiszmaniozy opiera się na danych uzyskanych w wywiadzie, znajomości sytuacji epizootycznej, objawach klinicznych obserwowanych u chorych zwierząt oraz wynikach badań dodatkowych. W diagnostyce uwzględnić należy badanie cytologiczne oparte na biopsji aspiracyjnej, cienkoigłowej ze zmian skórnych, węzłów chłonnych, szpiku kostnego, śledziony, wątroby bądź rozmazów krwi. Obecność pasożytów udaje się także stwierdzić w preparatach odciskowych tkanek pobranych do badania histopatologicznego. Bardzo czułą i swoistą metodą wykrywania pierwotniaków w obrębie tkanek gospodarza jest badanie immunohistochemiczne z zastosowaniem przeciwciał przeciwko antygenom Leishmania spp. (13). Powszechnie w diagnostyce zarażenia wykorzystywane są testy serologiczne (ELISA, immunofluorescencja, hemaglutynacja) (8) oraz łańcuchowa reakcja polimerazy (PCR) wraz z sekwencjonowaniem uzyskanego produktu amplifikacji kwasu nukleinowego Leishmania.

Leczenie i zapobieganie

Leczenie leiszmaniozy zwierząt stanowi poważny problem. Skuteczność terapii tej choroby u psów jest dużo niższa niż u ludzi. Samo jej rozpoczęcie u psów może budzić niepokój wynikający z faktu, że leiszmanioza jest chorobą odzwierzęcą, w związku z czym chory pies stanowi rezerwuar zarazka dla człowieka. Z tej przyczyny wielu właścicieli decyduje się na eutanazję zarażonego osobnika (16).

W leczeniu inwazji najczęściej wykorzystuje się antymonian megluminy, allopurynol oraz amfoterycynę B. Działanie przeciwpasożytnicze tych chemioterapeutyków polega na hamowaniu układów enzymatycznych pierwotniaków, syntezie białek wiciowców lub na zmianie przepuszczalności ich błon komórkowych. Związki te można stosować jako monoterapię lub w postaci skojarzonej (wtedy ich dawki są odpowiednio mniejsze).

Antymonian megluminy podaje się w dawce ...