Leiszmanioza i dirofilarioza – egzotyczne choroby skóry?

Dirofilarioza podskórna

Skórna postać dirofilariozy jest coraz częściej diagnozowana u psów w Polsce, choć jej znaczenie kliniczne bywa poddawane w wątpliwość. Jest to pasożytnicza choroba wywoływana przez nicienie z gatunku Dirofilaria repens, w przebiegu której może dochodzić do występowania objawów dermatologicznych. Obszarami endemicznymi są kraje Europy Południowo-Wschodniej, w tym: Hiszpania, Włochy, Grecja, Turcja, Republika Czeska, Słowenia, Rumunia i Bułgaria. W związku ze znacznym nasileniem turystyki skutkującej przemieszczaniem zwierząt coraz częściej zarażone osobniki będące rezerwuarem pasożyta są wywożone z obszarów endemicznego występowania na tereny, na których choroba ta wcześniej nie była notowana (Niemcy, Austria, Polska).

Charakterystyka pasożytów

Dirofilaria repens to nicienie z rodzaju Dirofilaria, należące do rodziny Onchocercidae i rzędu Sprurida. Okres prepatentny wynosi około 6-9 miesięcy, choć długość cyklu rozwojowego jest w dużej mierze związana z temperaturą otoczenia. Pasożyty te są przenoszone przez komary z rodziny Culicidae (Culex sp., Anopheles sp., Aedes sp.). Choroba może wystąpić u psów, kotów, innych zwierząt mięsożernych, jak również u człowieka – choć jest on żywicielem przypadkowym dla tego pasożyta. Człowiek jest również żywicielem ostatecznym.

Głównym rezerwuarem są psy. Koty chorują zdecydowanie rzadziej, wydaje się, że są mniej wrażliwe na zakażenie, którego prewalencja u tego gatunku jest zazwyczaj dziesięciokrotnie niższa niż u psów.

Cykl rozwojowy

Komar podczas pobierania krwi od zakażonego zwierzęcia pobiera również larwę L1, która w jego organizmie przechodzi w ciągu 10-20 dni poprzez stadium larwy L2 do L3, która staje się od tego momentu larwą inwazyjną dla żywiciela ostatecznego, którym są: psy, koty i inne zwierzęta mięsożerne. Następnie, w trakcie pobierania krwi larwa L3 lokalizuje się w tkance podskórnej żywiciela ostatecznego i tam przechodzi pozostałe dwie wylinki, osiągając stadium...