Kardiomiopatie u kotów

HCM może wystąpić w różnym wieku, najwcześniej opisano jej przypadki u 6-miesięcznych kociąt. Średni czas przeżycia wynosi około pół roku dla zwierząt z zaawansowanymi objawami klinicznymi choroby i około 10 lat u kotów bez objawów, u których stwierdzono cechy kardiomiopatii przerostowej w badaniu echokardiograficznym. Czas przeżycia jest zależny od wieku kota, rasy i nasilenia zmian.

Do czynników prognostycznie niekorzystnych należą wiek kota i wielkość lewego przedsionka – im starsze zwierzę i większy przedsionek, tym czas przeżycia jest krótszy (28, 21). Do dodatkowych istotnych czynników wpływających niekorzystnie na rokowanie należą: arytmia, spontaniczny echokontrast (tzw. „dym” w lewym przedsionku), cechy zastoinowej niewydolności serca oraz choroba zatorowo-zakrzepowa (22).

HCM najczęściej ma podłoże genetyczne. Bardzo szybki wzrost zwierzęcia, złe żywienie, większy rozmiar ciała oraz otyłość to czynniki mogące wpływać na wystąpienie kardiomiopatii przerostowej u genetycznie podatnych osobników (11, 34).

Rozpoznanie choroby opiera się przede wszystkim na badaniu echokardiograficznym w projekcjach 2D i M-mode. Zaawansowanie zmian widocznych w obrazie echokardiograficznym nie musi być skorelowane z nasileniem objawów klinicznych.

W badaniu stwierdza się różnego stopnia przerost mięśni brodawkowatych i ścian lewej komory. Może on być symetryczny lub nie. W zaawansowanej postaci dochodzi wtórnie do powiększenia lewego przedsionka (1, 16).

Dostępne są testy wykrywające genetyczne predyspozycje kotów do HCM, ale ich przydatność jest dyskusyjna. Zidentyfikowano mutacje genu A31P oraz A74T, które uważa się za przyczynę rodzinnej kardiomiopatii przerostowej. Koty z wadliwym allelem niezależnie od tego, czy są homozygotami (obydwa allele wadliwe), czy heterozygotami (jeden allel prawidłowy, jeden wadliwy), mają różny stopień zaawansowania choroby.

W jednym z badań kotów rasy maine coon z kardiomiopatią przerostową potwierdzoną echokardiograf...