Kaliciwiroza – choroba kotów mająca wiele obliczy

Rozpoznawanie

Rozpoznawanie kaliciwirozy kotów stawiane jest na podstawie wyników badania klinicznego, informacji uzyskanych w wywiadzie oraz wyników badań dodatkowych. Owrzodzenia śluzówki jamy ustnej, którym towarzyszą objawy ze strony układu oddechowego, mogą sugerować kaliciwirozę. W celu potwierdzenia tego podejrzenia wskazane jest pobranie wymazów z jamy ustnej do badań molekularnych. Test RT-PCR pozwala wykazać materiał genetyczny wirusa w badanej próbce i stanowi najbardziej czułe narzędzie diagnostyczne. Dodatkowo sekwencjonowanie uzyskanych produktów amplifikacji umożliwia wykazanie związków i różnic w strukturze genetycznej różnych szczepów FCV. Badania serologiczne są mało pomocne w rozpoznawaniu zakażeń FCV z powodu obecności przeciwciał indukowanych przez szeroko stosowane szczepienia (16).

Leczenie i postępowanie

Leczenie kaliciwirozy, zwłaszcza postaci systemowej, stanowi wyzwanie dla lekarzy weterynarii. Preparatem wykazującym skuteczność przeciwwirusową jest rekombinowany koci interferon omega. Jego stosowanie u chorych kotów zmniejszało nasilenie objawów klinicznych zakażenia FCV i chroniło przed przejściem infekcji w postać przewlekłą.

Ogólnie interferony (IFN) to niskocząsteczkowe białka, zaliczane do cytokin typu II, produkowane przez zakażone wirusami komórki. Synteza interferonu przez komórki pobudzana jest na drodze stymulacji wewnątrzkomórkowych receptorów TLR3, TLR7, TLR8, TLR9 i białka NODD-LRR, a także helikazy RNA (RIG-I, MDA5). Receptory TRL znajdują są we wszystkich komórkach organizmu, głównie w komórkach układu immunologicznego, np. dendrytycznych. Wytwarzanie IFN może być także stymulowane przez endotoksyny oddziałujące na receptor TLR4 oraz ma miejsce w przebiegu niektórych inwazji pierwotniaczych oraz infekcji bakteryjnych (17).

IFN, hamując replikację wirusów, chronią zdrowe komórki przed zakażeniem. Isaacs i Lindenmann w 1957 r. (18) wykazali, że mechanizm odporności nieswoistej, tzw. interferencja przy inf...