Jałowe ropno-ziarniniakowe zapalenie skóry i węzłów chłonnych – obraz choroby i leczenie psów w różnym wieku - Vetkompleksowo – serwis dla lekarzy weterynarii

Jałowe ropno-ziarniniakowe zapalenie skóry i węzłów chłonnych – obraz choroby i leczenie psów w różnym wieku

SGDL u psów starszych

Zwykle szczenięta wchodzące w wiek dorosły można było określić jako wolne od choroby. Jednakże ostatnie badania wskazują, że choroba może pojawić się również u psów dorosłych w różnym wieku. Pojedyncze doniesienia o chorobie podobnej do SGDL stwierdzono także u psów dorosłych. Opisano przypadki 2-letniego Lhasa Apso, 4-letniego pudla, 9-miesięcznego rottweilera i 8-miesięcznego mieszańca, gdzie na podstawie badania cytologicznego, histopatologicznego i pozytywnej reakcji na glikokortykosteroidy rozpoznano SGDL. W latach 2004-2018 w specjalistycznych dermatologicznych lecznicach w USA stwierdzono 90 przypadków dorosłych psów, u których rozpoznano SGDL. Nie wykazano pierwotnej przyczyny choroby i zakwalifikowano jako idiopatyczne SGDL. Psy należały do ras, które nie są predysponowane do SGDL w wieku szczenięcym, a były to głównie: hawańczyki, australijskie psy pasterskie, setery irlandzkie, jamniki, rasy bichon fryzyjskiej i maltańczyki. Średnia wieku u tych psów wynosiła 3,5 roku, w zdecydowanej większości były to zwierzęta starsze niż 5 lat. U około połowy psów występowały zaburzenia dotyczące układu limfatycznego z powiększeniem węzłów chłonnych podżuchwowych i podkolanowych. Badanie cytologiczne ujawniło liczne granulocyty obojętnochłonne i makrofagi 50/50% bez cech fagocytozy, degeneracji komórkowej, wskazujące na proces jałowy. W badaniu histopatologicznym stwierdzano zapalenie mieszków włosowych i czyraczność z cechami jałowego ropnego i ropno-ziarniniakowego zapalenia skóry. Pomimo potwierdzenia cech braku zakażenia, u niektórych zwierząt izolowano bakterie: Staphylococcus spp., Streptococcus spp., (5/20 psów), Pseudomonas aeruginosa (3/20), Escherichia coli (2/20), Corynebacterium spp. (1/20), Acinetobacter iwoffii (1/20). Leczenie u wszystkich zwierząt było prowadzone z użyciem glikokortykosteroidów ogólnoustrojowych, głównie prednizonu, średnio w dawce 1,23 mg/kg m.c. co 24 godziny. Poza tym stosowano: cyklosporynę, doksycykli...

Dostęp ograniczony.

Pełen dostęp do artykułu tylko dla zalogowanych użytkowników z wykupioną prenumeratą.
zaloguj się zarejestruj się

Znajdź swoją kategorię

2635 praktycznych artykułów - 324 ekspertów - 22 kategorii tematycznych

Weterynaria w Terenie

Poznaj nasze serwisy

Nasze strony wykorzystują pliki cookies. Korzystanie z naszych stron internetowych bez zmiany ustawień przeglądarki dotyczących plików cookies oznacza, że zgadzacie się Państwo na umieszczenie ich w Państwa urządzeniu końcowym. Więcej szczegółów w Polityce prywatności.