FIP – aktualny problem diagnostyczny

Nowsze doniesienia wskazują na możliwość mutacji genowych wirusa FECV, po czym następuje transport za pośrednictwem makrofagów do krążenia ogólnego i przechodzenia – uzjadliwiania się go do wysoce patogennej formy FIPV (2, 3).

Zakażenie i objawy kliniczne występują głównie u zwierząt w wieku 2-3 lat oraz u zwierząt geriatrycznych, powyżej 12.-13. roku życia (4). Dane statystyczne wskazują, że samce, koty nieaktywne płciowo oraz czystej rasy są bardziej narażone na zakażenie. Niektóre doniesienia mówią o zwiększonej podatności na zakażenie takich ras, jak koty abisyńskie, bengalskie, birmańskie, himalajskie, reksy oraz koty rasy ragdoll. Młode kocięta zakażają się koronawirusem od matki w wieku około 5-7 tygodni.

Patogeneza

Klasyczne zakażenie koronawirusem kocim następuje drogą fekalno-oralną, ale potwierdzono również drogę kropelkową skutecznego rozprzestrzeniania się zarazka. Po ekspozycji zwierzęcia na czynnik zakaźny, w zależności od wieku, statusu zdrowotnego i sprawności układu immunologicznego, sytuacja może rozwinąć się w różny sposób:

jeśli zwierzę posiada wysoką sprawność układu immunologicznego odpowiedzialnego za odporność komórkową, może dojść do zwalczenia zarazka;jeśli sprawność układu odpornościowego jest niezbyt silna, nie będzie on w stanie zlikwidować zarazka, ale będzie w stanie nie dopuścić do rozwoju zakażenia i przejdzie ono w stan podobny do zakażenia latentnego;jeśli układ odpornościowy jest relatywnie słaby, wirus replikuje w powolnym tempie, stopniowo rozwija się FIP, postać nazywana „suchą” czy bezwysiękową;jeśli układ odpornościowy jest w zdecydowanie złej kondycji, wirus namnaża się w sposób absolutnie nieograniczony, powodując wysiękową postać choroby.