Epidemiologia chłoniaka złośliwego u psów

W diagnozie różnicowej należy uwzględnić wszelkie inne choroby przebiegające z nienowotworowym (przewlekłe, bakteryjne infekcje, borelioza, anaplazmoza) oraz nowotworowym (białaczka, zmiany metastatyczne z innych narządów) powiększeniem węzłów chłonnych. Należy też wykluczyć inne choroby dające objawy układowe (choroby w obrębie jamy ustnej, choroby obturacyjne dróg oddechowych, gromadzenie się chłonki w jamie opłucnej, zapalenie płuc, niewydolność krążenia, niedrożność przewodu pokarmowego, choroby zapalne jelit, choroby skóry o podłożu alergicznym, pasożytniczym i immunologicznym, choroby zapalne i nowotworowe kości, zaburzenia ze strony ośrodkowego układu nerwowego itd.).

Postępowanie terapeutyczne w przypadku chłoniaka u psów jest uzależnione od lokalizacji zmiany, stopnia zaawansowania choroby, stopnia złośliwości histopatologicznej oraz kondycji zwierzęcia w chwili rozpoznania i rozpoczynania terapii. Zmiany miejscowe (pojedyncze zmiany skórne, chłoniak śledziony, nerki) leczy się chirurgicznie, uzupełniając terapię ewentualną chemioterapią adjuwantową lub radioterapią. Zmiany w obrębie ośrodkowego układu nerwowego oraz kości leczy się, stosując radioterapię.

Większość przypadków chłoniaka, zwłaszcza postać wieloogniskową, leczy się, stosując wielolekowe schematy (protokoły) chemioterapeutyczne. Przypadki przebiegające z zajęciem szpiku nie poddają się długoterminowej terapii i w przypadku braku efektów chemioterapii paliatywnej należy rozważyć eutanazję. W chemioterapii wykorzystuje się najczęściej winkrystynę, cyklofosfamid, prednizon/prednizolon, doksorubicynę/epirubicynę, rzadziej asparaginazę, arabinozyd cytozyny, lomustynę, leukeran. Jednym z najczęściej stosowanych schematów jest CHOP (cyklofosfamid, doksorubicyna, winkrystyna, prednizon/prednizolon). Skuteczność takiej terapii to 75-85% remisji u leczonych pacjentów, przy medianie czasu przeżycia 12 miesięcy. Około 5-10% leczonych pacjentów ulega całkowitemu wyleczeniu (remisja dłuższa niż...