Dysplazja zastawki trójdzielnej u psów i kotów

Objawy

Objawy
zależą od stopnia niedorozwoju aparatu zastawkowego i wynikają
z prawokomorowej niewydolności serca. Są to: omdlenia, nietolerancja
wysiłkowa, powiększony obrys brzucha wynikający z wodobrzusza lub
duszność wskutek gromadzenia się płynu w jamie opłucnej, a także ogólne
osłabienie (13). Przy osłuchiwaniu stwierdza się prawostronny, skurczowy
szmer sercowy (1), ale u kotów nie zawsze jest on obecny (14). Obecne
mogą być hepatomegalia oraz zastój w żyłach jarzmowych. Występowanie
omdleń jest czynnikiem pogarszającym rokowanie (1).

Leczenie

Leczenie farmakologiczne ma na celu poprawę jakości życia i obejmuje przede wszystkim podawanie inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE-inhibitorów), β-blokerów oraz środków moczopędnych (np. furosemid, torasemid). Celem jest zapobieganie niemiarowości i zastoinowej niewydolności serca. Istnieją doniesienia o stosowaniu u kotów pimobendanu (16), również autorzy mają dobre rezultaty przy stosowaniu tego leku w przypadku dysplazji zastawki trójdzielnej u psów i kotów. W przypadku wodobrzusza powodującego dyskomfort i/lub duszność konieczne są punkcja i upuszczenie płynu. Zwykle po pewnym czasie niezbędne będzie powtórzenie tego zabiegu, a z czasem okresy pomiędzy punkcjami ulegają skróceniu.

Leczenie przyczynowe obejmuje wymianę dysplastycznej zastawki na protezę biologiczną wykonaną z osierdzia bydła bądź świńską zastawkę aortalną. Jest to jednak operacja na otwartym sercu. Dotychczas takie zabiegi przeprowadzono tylko u psów (19). Według Arai i współpracowników, w doniesieniu opublikowanym w roku 2011 operację przeżyło ponad 80% pacjentów, a średni czas przeżycia po zabiegu wyniósł 48 miesięcy u prawie 60% z nich (17, 19). W roku 2017 pojawiła się publikacja opisująca powyższą procedurę jako o...