Dieta w wybranych chorobach endokrynologicznych – nadczynności tarczycy i cukrzycy u kotów

Dieta w nadczynności tarczycy – białko, węglowodany, tłuszcze

Białko w diecie kota, należącego do zwierząt bezwzględnie mięsożernych, jest bardzo ważne, szczególnie w stanach nadmiernego katabolizmu i występowania ujemnego bilansu azotowego. Zasadniczo zdrowy, dorosły kot potrzebuje ok. 6 g białka na 100 kcal energii metabolicznej (ME – Metabolic Energy). W przypadku nasilonego metabolizmu, który obserwuje się w nadczynności tarczycy, zapotrzebowanie na energię, a więc i na białko, wzrasta co najmniej 2-krotnie, do 12 g białka na 100 kcal ME.

Nawet w momencie ustabilizowania choroby nie zaleca się obniżania zawartości podawanego w diecie białka. Równie ważne, jak ilość białka, są również jego strawność oraz odpowiednia gęstość kaloryczna samej diety. Wysoka strawność białka, rzędu powyżej 87%, zwiększa jego wykorzystanie, a odpowiednio wysoka zawartość energii w postaci tłuszczów zapobiega wystąpieniu zespołu niedożywienia energetyczno-białkowego.

Zazwyczaj w przypadku kotów zaleca się korzystanie z białek pochodzenia zwierzęcego (mięso, jaja, mięso ryb i ptaków), zawierających wszystkie niezbędne dla mięsożerców aminokwasy. Ponieważ w naturze dieta kota nie obfituje w węglowodany, ich zawartość szacuje się na ok. 4,5 g węglowodanów na 100 kcal.

W subklinicznej formie cukrzycy obserwowanej w nadczynności tarczycy zaleca się dietę niskowęglowodanową. Ten typ diety ogranicza poposiłkową hiperglikemię, zwiększa wrażliwość na insulinę oraz pomaga stabilizować metabolizm glukozy. Ograniczenie zawartości węglowodanów wymusza jednak zwiększenie zawartości pozostałych substancji odżywczych w diecie, w tym tłuszczów. Dlatego ich poziom jest zazwyczaj umiarkowany lub nawet wysoki, co sprzyja odzyskiwaniu masy ciała u chorych zwierząt lub zapobiega jej utracie.