Śledziona psów i kotów w badaniu ultrasonograficznym

Prawidłowy obraz śledziony

Prawidłowa śledziona charakteryzuje się drobnoziarnistym miąższem o jednorodnej echostrukturze (1, 3, 5) (ryc. 1-3, 6-8). U psów jest on bardziej echogeniczny niż kora nerki i nieznacznie bardziej echogeniczny niż wątroba (3) (ryc. 6-7). Śledziona kotów jest dość hipoechogenna względem śledziony psów.

U kotów echogeniczność warstwy korowej nerki może być większa, zwłaszcza u kotów kastrowanych oraz u kotów ze średnią lub dużą ilością tkanki tłuszczowej, ponieważ tłuszcz odkłada się w komórkach kanalikach krętych nerek (ryc. 8) (5). W trakcie oceny echogeniczności śledziony i porównywania jej do echogeniczności wątroby i kory nerki należy pamiętać, aby porównanie przeprowadzać przy takich samych ustawieniach częstotliwości i wzmocnienia ultradźwięków oraz na tej samej głębokości pola badania (1).

Prawidłowa śledziona powinna mieć gładką powierzchnię, a jej krawędzie powinny być ostre i wyraźnie zarysowane. Otoczona jest cienką hiperechogenną torebką, która jest dobrze widoczna, kiedy wiązka ultradźwięków jest skierowana na nią pod kątem prostym (ryc. 1-3). Łatwo zobrazować wnikające przez torebkę do wnętrza śledziony naczynia krwionośne w postaci aechogennych podłużnych struktur (ryc. 2). Są to odgałęzienia żyły śledzionowej.

Niekiedy w miejscach wnikania naczyń do miąższu śledziony można zaobserwować hiperechogeniczne złogi tłuszczu otaczające naczynia (1, 3). Podczas gdy unaczynienie żylne śledziony jest bardzo dobrze widoczne (zwłaszcza w pobliżu wnęki śledziony), unaczynienie tętnicze ukazuje się dopiero po zastosowaniu kolorowej ultrasonografii dooplerowskiej. W okolicach wnęki śledziony należy również zbadać okoliczne węzły chłonne.

Czasami niezmienione węzły śledzionowe mogą być widoczne jako jednorodne struktury o gładkich brzegach, owalnym, ale wydłużonym kształcie (ryc. 10). Powinny być izoechogenne lub umiarkowanie hipoechogenne względem otaczających tkanek (ryc. 10).