Nadnercza w badaniu ultrasonograficznym psów i kotów

Technika badania i prawidłowy obraz nadnerczy

Uwidocznienie prawidłowych nadnerczy w badaniu ultrasonograficznym jamy brzusznej wymaga odpowiedniej jakości aparatury i przede wszystkim dużego doświadczenia badającego. Dokładne zobrazowanie nadnerczy może być trudne ze względu na niewielkie rozmiary tych gruczołów oraz specyficzną lokalizację anatomiczną.

Ze względu na wielkość do badania nadnerczy zaleca się wykorzystanie głowic o wysokiej częstotliwości. U małych psów i kotów stosowane są zwykle częstotliwości około 10 MHz, natomiast u większych psów – niższe częstotliwości, około 5-7,5 MHz. U zwierząt niewielkich rozmiarów zastosowanie głowicy liniowej znacznie poprawia wizualizację gruczołów.

Dużym ograniczeniem badania ultrasonograficznego nadnerczy jest gaz znajdujący się w żołądku i jelitach.

Pacjenta przygotowuje się tak samo, jak do ogólnego badania USG jamy brzusznej. W celu zmniejszenia ilości gazu w przewodzie pokarmowym pacjent powinien zostać przegłodzony przez od 6 do 12 godzin. Po usunięciu okrywy włosowej z badanego obszaru należy przemyć go spirytusem i pokryć żelem do ultrasonografii, który zapewnia dobry kontakt głowicy ze skórą pacjenta.

Nadnercza to symetryczne narządy położone w przestrzeni zaotrzewnowej po przednio-przyśrodkowej stronie nerek (2, 3) (ryc. 1).

W obrazowaniu nadnerczy, podobnie jak w przypadku nerek, wykorzystuje się grzbietowe, boczne lub mostkowe ułożenie zwierzęcia. Badanie najczęściej rozpoczyna się w pozycji leżącej grzbietowej, która pozwala na uwidocznienie obu gruczołów w przekroju podłużnym i poprzecznym (ryc. 1-5). Do lokalizacji nadnerczy wykorzystuje się anatomiczne punkty orientacyjne. Oba gruczoły znajdują się między tętnicą i żyłą przeponowo-brzuszną (ryc. 1).

Lewe nadnercze leży dobrzusznie i bocznie w stosunku do aorty, pomiędzy przednią tętnicą krezkową a tętnicą nerkową (4). Aby uwidocznić lewe nadnercze, głowicę należy ustawić doogonowo do żeber i równolegle do osi długiej pacjen...