Diagnostyka różnicowa ostrych biegunek

Diagnostyka różnicowa i dostępne badania

Istnieje wiele algorytmów różnicowania podłoża biegunek przewlekłych, które często wymagają szczegółowej i wielkokierunkowej diagnostyki oraz obserwacji odpowiedzi na leczenie lub zmianę diety. Natomiast w przypadku biegunek o ostrym przebiegu diagnostyka powinna być przeprowadzona jak najszybciej, ze względu na progresywny przebieg. Prowadzą one do silnego odwodnienia, wycieńczenia, a nawet śmierci zwierzęcia, zwłaszcza w przypadku szczeniąt i kociąt. Biegunki ostre dzielimy na łagodne, samoograniczające się i te, których przebieg zagraża życiu zwierzęcia (tab. 2). Ze względu na możliwą obecność krwi biegunki ostre możemy podzielić na krwotoczne i niekrwotoczne (3).

Tab. 2. Różnicowanie tła biegunek ostrych

Podjęcie diagnostyki najlepiej przeprowadzać jeszcze przed przystąpieniem leczenia, zwłaszcza w przypadku chorób zakaźnych i inwazyjnych, kiedy patogen po kilku dniach od pojawienia się objawów klicznicznych nie jest już wykrywalny w testach. Poza tym szybki przebieg objawów działa na niekorzyść naszego pacjenta i wstępna diagnoza jest niezmiernie ważna, również ze względów epidemiologicznych. Podstawą ustalenia przyczyn biegunki ostrej jest przede wszystkim dobry wywiad kliniczny. Oprócz podstawowych informacji (dotyczących wieku, rasy, pochodzenia, środowisko życia, obecność innych zwierząt, styl i środowisko życia etc.), ważne jest poznanie informacji, które pozwolą nam zawęzić obszar poszukiwań i wybrać drogę diagnostyczną (tab. 3). Oczywiście zawsze pytamy o istnienie innych objawów oprócz biegunki (np.: wymioty, brak apetytu, niemożność przełykania, niemożność pobierania pokarmu, przeczulica, kulawizna, niechęć do poruszania się i wskakiwania na przedmioty lub meble).

Tab. 3. Szczegółowy wywiad kliniczny i możliwe drogi diagnostyczne

Obecność wyczuwalnych mas w jamie brzusznej lub ciał obcych, poszerzenie pętli jelitowych, wyczuwalne wgłobienie, bolesność brzucha, odwodnienie na poziomie min. 5%...