Diagnostyka rentgenowska stawu kolanowego psów

RTG stawu kolanowego

Zalecane jest wykonywanie badania w sedacji, czasem nawet w krótkotrwałym znieczuleniu infuzyjnym. Zdjęcia stawu wykonać należy w dwóch, prostopadłych do siebie projekcjach, tj. przyśrodkowo-bocznej (ML) i doogonowo-doczaszkowej (CdCr). Większość autorów proponuje wykonywanie zdjęcia „strzałkowego” właśnie w projekcji doogonowo-doczaszkowej, u pacjenta ułożonego na mostku. Daje to bliski kontakt rzepki z kasetą i powoduje mniejsze przerysowanie szerokości szpary stawowej. Wykonując zdjęcie w projekcji przyśrodkowo-bocznej, należy zapewnić równe ułożenie całej kości udowej, tak, aby kłykieć boczny oraz krętarz większy znajdowały się w jednej płaszczyźnie.

Dzięki takiemu ułożeniu krawędzie kłykci kości udowej nakładają się na siebie i nie dochodzi do zniekształcenia obrazu szpary stawowej (1, 5, 9). Jest to również bardzo istotne przy planowaniu zabiegów osteotomii korekcyjnych k. piszczelowej w przebiegu uszkodzenia więzadła krzyżowego doczaszkowego. Większość pomiarów do zabiegów, jak np. TPLO (ang. tibial plateau leveling osteotomy) lub TTA (ang. tibial tuberosity advencement), opiera się na wyznaczeniu punktów właśnie na kłykciach k. udowej. Skośne ustawienie końca dalszego k. udowej i nienakładanie się obrysu kłykci spowoduje przekłamania w dokonanych pomiarach, czego skutkiem może być brak efektu klinicznego przeprowadzonego zabiegu (4).

To pozycjonowanie pacjenta jest szczególnie istotne przy układaniu pacjenta bezpośrednio na kasecie. Wykonujący zdjęcie stawu kolanowego w projekcji ML powinien korzystać z kasety o wielkości umożliwiającej ułożenie na niej nie tylko stawu kolanowego, ale również biodrowego. Takie ułożenie spowoduje, iż zarówno krętarz większy k. udowej, jak i jej kłykcie znajdować się będą w jednej linii. Za każdym razem promień centralny powinien być skierowany w szparę stawową, w celu uniknięcia zafałszowań obrazu z powodu zjawiska przerysowania.

U psów ze zwichnięciem rzepki do oceny głębokości rowka ...