Wybrane dermatozy szczeniąt i młodych psów

Rozpoznanie

Kluczowe znaczenie w rozpoznaniu choroby mają: objawy kliniczne, wystąpienie choroby u ras predysponowanych, wystąpienie choroby w określonym (młodym) wieku oraz zachorowania u kilku osobników w miocie. W rozpoznaniu różnicowym należy uwzględnić: nużycę, grzybice głębokie, obrzęk naczynioruchowy w następstwie reakcji alergicznej wywołanej ukąszeniami owadów i niepożądane reakcje na leki (24). Pomocne w postawieniu rozpoznania jest badanie cytologiczne.

W wykonanych (zwykle metodą odciskową) preparatach widoczne są przede wszystkim neutrofile i makrofagi, brak jest natomiast drobnoustrojów (we wczesnych nie powikłanych przypadkach). W makrofagach często widoczna jest wakuolizacja. Od chorych zwierząt można pobrać wycinek do badania histopatologicznego, ale zwykle nie jest to niezbędne do postawienia rozpoznania, a w związku z inwazyjnością badania metody tej nie polecana się w rutynowej praktyce. W preparatach histopatologicznych (barwionych metodą HE) naskórek zwykle pozostaje niezmieniony, sporadycznie może wykazywać cechy akantolizy i owrzodzenia.

W skórze właściwej stwierdza się najczęściej ziarniniaki, ogniska ropno-ziarniniakowe, skupiska makrofagów i neutrofili, jednak zdecydowanie dominującymi komórkami są tutaj makrofagi (34). Podczas stanów zaawansowanych często obserwuje się zapalenie tkanki podskórnej i mieszków włosowych z naciekiem obecnym na wysokości cieśni mieszka włosowego (16, 18). Jeśli od chorego psa zostanie pobrana krew w celu wykonania badania hematologicznego, to stwierdza się leukocytozę i neutrofilię (18), a niekiedy niedokrwistość normocytarną normobarwliwą (47).

Leczenie

W leczeniu objawów choroby, w związku z jej immunologicznymi przyczynami, znajdują zastosowanie głównie leki o działaniu immunosupresyjnym. Jako leki pierwszego rzutu zaleca się glikokortykosteroidy podawane w wysokich dawkach. W pierwszej kolejności stosuje się prednizon lub prednizolon w dawce 2 mg/kg m.c. przez 2 tygodnie (40, 29, 24,...