Czyraczyca odbytu u psów

Diagnostyka różnicowa

Ropień/owrzodzenie zatok przyodbytniczych, proces nowotworowy, głęboka ropowica, grzybica tkanek głębokich.

Rozpoznanie

Rozpoznanie opiera się na wywiadzie i badaniu klinicznym. Kolejnym krokiem jest wykluczenie innych chorób oraz – jeśli to możliwe – wykonanie badania histopatologicznego wycinka tkanki.

Leczenie

Leczenie czyraczycy jest złożone i przewlekłe. U większości pacjentów udaje się uzyskać okresy remisji, jednak zwykle wymagające stosowania przynajmniej leków miejscowych. Najlepszy efekt uzyskuje się przez połączenie różnych metod leczenia, jednak odpowiedź na leki może być różna u poszczególnych osobników. Terapia powinna składać się ze stosowania leków miejscowych oraz – jeśli nasilenie zmian jest duże – zastosowania leków ogólnoustrojowych. Istotnym elementem jest odpowiednia higiena okolicy odbytu, co zmniejsza ryzyko lub nasilenie zakażeń bakteryjnych. Polecane są produkty z chlorheksydyną (szampony, roztwory bez spłukiwania). Ogolenie włosów z okolicy odbytu pomaga utrzymać czystość rany i ułatwia stosowanie szamponoterapii.

Preparaty do miejscowego stosowania to przede wszystkim: tacrolimus, pimecorolimus czy kremy zawierające glikokortykosteroidy. W literaturze opisywane jest smarowanie zmienionych tkanek co 12 godzin. Jednak w opinii autorów jest to niewystarczające i wymagana jest zwykle aplikacja co 4-6 godzin. W przypadku cofania się zmian należy zmniejszyć częstotliwość stosowania tych preparatów w zależności od efektu. Tacrolimus można stosować co 24-72 godziny jedynie w przypadku remisji zmian w celu podtrzymania efektu terapeutycznego.

Leczenie farmakologiczne jest długotrwałe, a efekt zależy również od zaawansowania objawów klinicznych, przy czym trzeba zauważyć, iż terapia powinna być dobierana indywidualnie do pacjenta, gdyż odpowiedź na leczenie może być różna u poszczególnych pacjentów. Zwykle wymaga się minimum krótkotrwałej antybiotykoterapii, ponieważ rozwijają się wtórne zakażenia b...