Co zrobić, by nie przeoczyć przetrwałego przewodu tętniczego (PDA)?

Badanie kliniczne

Dokładne badanie kliniczne pacjenta jest kluczowe w diagnostyce przetrwałego przewodu tętniczego i w większości przypadków pozwala na postawienie wstępnej diagnozy.

Najbardziej charakterystyczną dla PDA z przepływem lewo-prawym nieprawidłowością jest szmer maszynowy, ciągły, trwający przez cały okres skurczu i rozkurczu. Najczęściej jest on na tyle głośny, że można go wysłuchać nad całą klatką piersiową, jednak najgłośniejszy jest z lewej strony w trzeciej przestrzeni międzyżebrowej u podstawy serca, a więc wysoko w okolicy lewego dołu pachowego.

W badaniu palpacyjnym okolicy serca często można wyczuć drżenie koniuszkowe, obrazowo opisywane jako „worek brzęczących pszczół”. Te dwie zmiany bywają na tyle silnie zaznaczone, że niektórzy właściciele sami je wychwytują i zaniepokojeni zgłaszają się na konsultację lekarsko-weterynaryjną. W badaniu klinicznym uwagę zwraca również hiperkinetyczne, silne tętno. Duża różnica pomiędzy ciśnieniem skurczowym a rozkurczowym, czyli duże ciśnienie tętna, wynika z przepływu krwi w rozkurczu z aorty do tętnicy płucnej, co skutkuje szybkim spadkiem ciśnienia rozkurczowego.

Dodatkowo, pacjenci, u których wada doprowadziła do wystąpienia lewokomorowej niewydolności serca będą prezentowali charakterystyczne dla niej objawy:

obrzęk płuc,tachypnoe,kaszel,duszność,wtórne arytmie: najczęściej migotanie przedsionków.

W rzadkich przypadkach PDA o bardzo dużej średnicy możliwe jest występowanie jedynie szmeru skurczowego u podstawy serca, jako rezultatu równoważenia się ciśnień w aorcie i tętnicy płucnej. To samo zjawisko może być wynikiem stopniowo rozwijającego się nadciśnienia płucnego.

U pacjentów, u których w wyniku bardzo zaawansowanego stadium choroby doszło do odwrócenia się przepływu do prawo-lewego, możliwe jest występowanie jedynie cichego szmeru rozkurczowego (w wyniku wysokiego ciśnienia rozkurczowego w tętnicy płucnej) lub brak jakiegokolwiek szmeru. Możliwe jest także rozdwojenie...