Ciało szkliste i jego choroby

W okresie embrionalnym produkują one cząsteczki kwasu hialuronowego oraz mogą fagocytować inne komórki. Kwas hialuronowy zapewnia ciału szklistemu wysoką wiskoelastyczność (5). U zwierząt takich jak kot czy pies kora ciała szklistego jest bardziej płynna w stosunku do gęściejszej jego części centralnej (3), zaś wraz z wiekiem jego gęstość zmniejsza się. Proces ten nazywamy synerezą ciała szklistego (5). Z wyjątkiem kolagenu i cząsteczek kwasu hialuronowego skład cieczy wodnistej gałki ocznej ciała szklistego jest podobny. Pomiędzy tymi dwoma środowiskami zachodzi swobodna wymiana wielu substancji (3).

W ciele szklistym wyróżnia się kilka obszarów.

Obszar przedni położony jest przed częścią rzęskową siatkówki, natomiast obszar tylny leży za częścią rzęskową siatkówki. Obszar obejmujący obwodową część ciała szklistego nazywamy korą, zaś pozostałą część ciała szklistego nazywamy częścią środkową ciała szklistego. W korze wyróżniamy podstawę ciała szklistego, zapewnia ona połączenie z częścią rzęskową siatkówki, a także część okołobrodawkową, która sąsiaduje z tarczą nerwu wzrokowego (2, 3). W przedniej części ciała szklistego występuje dół ciała szklistego (fossa hyaloidea) służący do pomieszczenia soczewki.

Przy powierzchni zewnętrznej ciała szklistego sieć włókien kolagenowych ulega zagęszczeniu, tworząc swego rodzaju błonę szklistą (membrana vitrea). Włókna kolagenowe błony szklistej wnikają do błony granicznej wewnętrznej siatkówki. W ten sposób błona ta przytwierdza się do siatkówki, tym samym zapewniając trwałe połączenie tych struktur (1). Włókna kolagenowe przytwierdzają ciało szkliste także do torebki tylnej soczewki, części rzęskowej siatkówki i do głowy tarczy nerwu wzrokowego (2, 5).

Pomiędzy ciałem szklistym a częścią wewnętrzną siatkówki istnieje potencjalna przestrzeń. W przestrzeni tej w niesprzyjających warunkach patologicznych gromadzić się mogą krew i wysięk zapalny (2).