Aktualne spojrzenie na problem boreliozy – cz. I

Epidemiologia

Mimo że choroba z Lyme występuje na terenie Europy już od dłuższego czasu, dane epidemiologiczne na jej temat pochodzące z naszego kontynentu są bardzo fragmentaryczne. Tylko w kilku państwach istnieje obowiązek zgłaszania jej przypadków odpowiednim służbom. Dostępne dane epidemiologiczne odnośnie do boreliozy w Europie przygotowywane są więc na podstawie niewystandaryzowanych kryteriów i przy pomocy niezunifikowanego systemu ich zbierania i opracowywania (7, 19).

Analizując je, można przyjąć, że w Europie przypadki boreliozy notowane są pomiędzy 35°N a 60°N szerokości geograficznej na terenach położonych do 1300 m n.p.m. Najczęściej choroba rozpoznawana jest w krajach Europy Środkowej i Północnej, rzadziej w jej południowej części. Tryb życia ludzi oraz sposób użytkowania zwierząt są istotnymi czynnikami, które mogą wpływać na rozwój boreliozy. Zbieracze grzybów, pracownicy służb leśnych, drwale, myśliwi oraz psy myśliwskie czy bydło wypasane na pastwiskach znajdują się w grupie ryzyka rozwoju boreliozy. Do zakażenia dochodzi najczęściej w okresie od wiosny do jesieni, czyli w sezonie aktywności kleszczy.

Nie znaczy to jednak, iż w tym czasie muszą rozwinąć się objawy kliniczne choroby. O ile rumień wędrujący (erythrema migrans) jest wczesnym objawem choroby, pojawiającym się krótko po zakażeniu, to zaburzenia neurologiczne (u ludzi), ze strony układu ruchu, oczu czy skóry (zarówno u ludzi, jak i u zwierząt) rozwijają się w późniejszym okresie, niezależnie od pory roku. Ponieważ czas, jaki upłynął od momentu ukąszenia przez kleszcza i zakażenia do rozwoju objawów, może być długi, w postępowaniu diagnostycznym istotne jest przeprowadzenie z pacjentem (lub jego właścicielem) wnikliwego wywiadu chorobowego, w którym należy uwzględnić pytania o obecność pajęczaków na powierzchni ciała w ciągu ostatniego roku (6).

Objawy kliniczne

Przebieg choroby z Lyme jest bardzo zróżnicowany. W zależności od gatunku i szczepu krętków infekcje na ...