Kamica moczowa. Cz. II – postępowanie terapeutyczne

Jednym z najczęstszych problemów z oddawaniem moczu u pacjentów zgłaszających się po pomoc do lekarza weterynarii jest kamica moczowa. Nie powinna być ona wprawdzie nazywana osobną jednostką chorobową, gdyż jest stanem klinicznym powstałym wskutek przeróżnych zaburzeń dziejących się w organizmie zwierzęcia. Etiopatogeneza pojawienia się kamicy moczowej jest różna w zależności od rodzaju pojawiających się kamieni. Kamienie moczowe powstają w wyniku agregacji głównie kryształów moczowych, które z kolei tworzą się w wyniku wytrącenia się związków mineralnych ulegających krystalizacji. W skład kamieni wchodzi agregat krystaliczny oraz macierz organiczna składająca się z białek i kompleksów mukoprotein (5). Kamienie lokują się przeważnie w pęcherzu i cewce moczowej, niemniej jednak mogą pojawiać się również w nerkach i moczowodach.

Przypomnienie

W poprzedniej części artykułu skupiono się głównie na diagnostyce i objawach towarzyszących kamicy. W ramach przypomnienia warto wspomnieć, że do diagnostyki używa się przede wszystkim aparatów ultrasonograficznych, badań mikroskopowych moczu oraz wykonuje się zdjęcia rentgenowskie. Można oczywiście posiłkować się również bardziej zaawansowanymi metodami, takimi jak tomograf komputerowy z kontrastem, rezonans magnetyczny czy też cystoskopia przezcewkowa.

Wskazaniem do wykonywania tego typu badań, oprócz ogólnego bólu jamy brzusznej z towarzyszącą apatią, są przede wszystkim: anuria (skąpomocz/bezmocz), stranguria (powolne i bolesne oddawanie moczu), hematuria (krwiomocz), pollakiuria (częstomocz, oddawanie małych ilości moczu w krótkich odstępach czasu) i dysuria (utrudnione i dyskomfortowe oddawanie moczu, widoczny wysiłek podczas próby mikcji, strumień moczu zazwyczaj jest przerywany, kropelkowanie) (2).

Leczenie kamicy moczowej

Leczenie farmakologiczne

1. Kamica struwitowa (fosforanowo amonowo-magnezowa) – w przypadku pojawienia się fosforanów amonowo-magnezowych w moczu warto rozdzielić patogenezę i om...