Cukrzyca u kotów

Czynniki ryzyka

Najważniejsze czynniki ryzyka związane z cukrzycą u kotów obejmują: starszy wiek, płeć męską, otyłość, brak aktywności fizycznej, predyspozycje genetyczne oraz stosowanie pewnych form leczenia. Typowy koci pacjent z cukrzycą to wykastrowany samiec w wieku powyżej 7 lat, z nadwagą oraz o niskiej aktywności fizycznej (1, 8).

Niezależnie od płci pacjenta, wiek powyżej 7 lat zawsze jest istotnym czynnikiem ryzyka. Cukrzyca u kotów nie jest związana z cyklem płciowym. Biorąc pod uwagę rozkład ze względu na płeć, samce, szczególnie wykastrowane, mają większe ryzyko zachorowania na cukrzycę. Mają niższą wrażliwość tkanek na insulinę, ponadto znacznie szybciej przybierają na wadze. Kastracja skutkuje zmianami w metabolizmie, które oddziałują na ośrodki czucia głodu oraz sytości. Wykastrowane koty mają tendencję do rozwoju otyłości, gdy właściciele nie kontrolują w dokładny sposób ilości pobieranego przez nie pokarmu i/lub nie dostosują diety do nowych potrzeb kota. Przekroczenie, powyżej 30% optymalnej masy ciała, jest kluczowym elementem zwiększającym 4 razy szansę na rozwój insulinooporności, a następnie cukrzycy, w porównaniu z osobnikami o prawidłowej wadze. Dane z Australii, Nowej Zelandii oraz Wielkiej Brytanii wskazują, że koty rasy burmańskiej mogą być predysponowane do rozwoju cukrzycy. Prawdopodobnie mogą mieć genetyczne skłonności do zaburzeń metabolizmu lipidów (8). Pewne formy leczenia, takie jak stosowanie glikokortykoidów i progestagenów, mogą prowadzić do insulinooporności, stwarzając ryzyko rozwoju cukrzycy u kotów (1, 4, 5, 8).

Badania (9) wykazały, że u 14 z 143 kotów (9,8%) spełniających kryteria i biorących udział w doświadczeniu została zdiagnozowana cukrzyca wywołana prednizolonem. Wybrano do niego dane kotów, których początkowa dawka terapeutyczna prednizolonu wynosiła ≥ 1,9 mg/kg/m.c./dzień, a czas leczenia trwał minimum 3 tygodnie. Dodatkowo dane o ich stanie były zbierane przez co najmniej 3 miesiące po rozpoczęciu l...