Choroby pęcherzowe u psów – opis przypadku pęcherzycy zwykłej

Leczenie

Na podstawie wywiadu, badania klinicznego i badań dodatkowych rozpoznano pęcherzycę zwykłą. Zalecono doustne leczenie immunosupresyjne prednizonem w dawce 5 mg/kg m.c. co 24 godziny w terapii skojarzonej z azatiopryną w dawce 1,5 mg/kg m.c. co 24 godziny przez pierwsze 7 dni. W ciągu pierwszych dwóch dni leczenia apetyt powrócił i nie stwierdzono zaburzeń psychomotorycznych u psa. Przez kolejne 7 dni stosowano prednizon w obniżonej dawce 2,5 mg/kg m.c., a po 14 dniach zminimalizowano ją do 1 mg/kg m.c. Przez 3 tygodnie wstępnego leczenia podawano marbofloksacynę w dawce 5 mg/kg m.c. Po dwóch tygodniach od rozpoczęcia leczenia zastosowano również szamponoterapię w celu usunięcia powstających strupów i łusek.

Po 6 tygodniach odstawiono azatioprynę, a prednizon podawano w dawce podtrzymującej (1 mg/kg m.c. co 48 godzin). Bardzo szybko, po kilku dniach, pojawiły się objawy ogólne i liczne plamy rumieniowe w okolicy szyi i małżowinach usznych. Wdrożono leczenie metylprednizolonem w dawce 2 mg/kg m.c. codziennie oraz cefaleksyną w dawce podzielonej co 12 godzin dobowo 25 mhg/kg m.c. Podano preparaty z fosfolipidami i ornityną w celu regeneracji wątroby. Uzyskano ponowną poprawę stanu ogólnego po 3 dniach leczenia. Obecnie u psa stosowana jest terapia pulsacyjna triamcinolonem 0,2 mg/kg m.c. i cefaleksyną 25 mg/kg m.c. co 24 godziny przez 3 dni w tygodniu.

Omówienie

Pęcherzyca należy do grupy chorób autoimmunologicznych i wymaga agresywnego leczenia, często przez całe życie zwierzęcia. Cechuje ją najcięższy przebieg spośród wszystkich rodzajów pęcherzyc. Zazwyczaj choroba w początkowym stadium manifestuje się objawami ogólnymi bez zmian skórnych. Utrudnia to wczesne postawienie rozpoznania. Po pojawieniu się objawów skórnych należy wykonać rozpoznanie różnicowe. Obejmuje ono: układowy toczeń rumieniowaty, zespół Stevensa-Johnsona, pemfigoid pęcherzowy, reakcje polekowe, pęcherzowe oddzielanie się naskórka i nowotwory skóry. W celu rozpoznania należy wykonać badanie cytologiczne W obrazie mikroskopowym widoczne są liczne akantocyty i granulocyty obojętnochłonne, a w postaci przewlekłej – również wtórne zakażenie bakteryjne, zwykle gronkowcami S. pseudintermedius.

W badaniu włosa nie ma żadnych nieprawidłowości. Po wykonaniu badania lampą Wooda otrzymuje się wynik negatywny. Duże znaczenie ma również badanie histopatologiczne i immunohistochemiczne. Zalecane jest wykonanie biopsji ze zmian pierwotnych, zwykle jednak dominują wykwity wtórne, np. nadżerki. Materiał pobiera się więc na krawędzi świeżego pęcherza, nadżerki i sąsiednich warstw naskórka. Pęcherzyca zwykła ma jednak złe rokowanie, a nawroty choroby występują bardzo szybko.

Ze względu na ciężki przebieg choroby należy zastosować leczenie agresywne. Niezbędne są wysokie dawki glikokortykosteroidów, aby uzyskać poprawę kliniczną, a także pulsacyjne leczenie podtrzymujące, aby zapobiec nawrotom choroby. W przypadkach opornych na leczenie prednizonem należy zastosować deksametazon lub triamcinolon. Istnieje jednak ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. W trakcie długotrwałej terapii zaleca się stosowanie innych leków niż glikokortykosteroidy, tj.: azatioprynę, chlorambucil, cyklofosfamid. Następnie stopniowo zmniejsza się dawkę leku, aż do uzyskania najniższej skutecznej. Zazwyczaj potrzebna jest terapia do końca życia pacjenta. Należy regularnie wykonywać badania morfologiczne i biochemiczne krwi.