Powikłania po zabiegach palatoplastyki

Aktualnie przeprowadza się coraz więcej operacji chirurgicznych mających na celu poprawę funkcjonowania psów i kotów cierpiących na zespół obturacyjny ras brachycefalicznych. Zjawisko to jest związane z rosnącą świadomością hodowców tych ras, właścicieli oraz lekarzy weterynarii.

Praca lekarzy weterynarii z pacjentami ras brachycefalicznych stawia ich przed trudnymi dylematami etycznymi. Lekarze weterynarii są raczej krytyczni wobec tych samych cech, które klienci uważają za najbardziej ujmujące u ich pupili. Niejednokrotnie opiekunowie czują się negatywnie osądzani jako posiadacze tych zwierząt, a jednocześnie postrzegają lekarzy weterynarii jako osoby czerpiące zyski z uwidaczniania problemu, a później jego leczenia. Należy zaznaczyć, że w wielu przypadkach lekarze weterynarii podchodzą do tych zabiegów jako profilaktycznych, operując psy bardzo młode, by zapewnić dobrostan w życiu dorosłym tych zwierząt. Zabiegi są wykonywane również w przypadkach ratujących życie, gdy zwierzęta trafiają do zakładów leczniczych dla zwierząt w stanie nagłym, na przykład z dusznością.

Palatoplastyka to chirurgiczny zabieg mający głównie na celu poprawę drożności dróg oddechowych. Wśród operowanych pacjentów nie ma znaczących różnic pod względem wieku, rasy, płci ani liczby nieprawidłowości (1). Chociaż większość pacjentów doświadcza pozytywnych efektów po operacji, mogą pojawić się również potencjalne powikłania.

W operowanym obszarze jamy ustnej i gardła mogą występować rozmaite, lżejsze i cięższe, powikłania. Sukces zabiegu zależy w dużej mierze od precyzji jego wykonania i doświadczenia lekarza.