Perikardiektomia torakoskopowa. Wskazania i techniki u małych zwierząt. Część II/Thoracoscopic pericardectomy. Indications and techniques in small animals. Part II

Co dzieje się po perikardiektomii?

Osierdzie chroni serce przed przebiegającymi w jego pobliżu infekcjami i procesami nowotworzenia oraz zapobiega jego przemieszczeniu, ustalając je w obrębie klatki piersiowej. Poza tym osierdzie ogranicza wypełnienie mięśnia sercowego i sprzyja rozkurczowej pracy przedsionków.

Perikardium składa się z dwóch osobnych warstw: zewnętrznej, czyli blaszki ściennej osierdzia (twardej włóknisto-surowiczej błony), oraz warstwy wewnętrznej, zwanej również nasierdziem, która jest bardziej delikatną błoną surowiczą ściśle powiązaną z sercem. Pomiędzy obydwoma warstwami znajduje się jama osierdzia. Tworzy ona całość z przydanką ścian dużych naczyń krwionośnych u podstawy serca oraz z więzadłem mostkowo-osierdziowym, które łączy szczyt osierdzia z dobrzuszną częścią mięśniówki przepony.

W ten sposób serce umocowane jest w obrębie klatki piersiowej. Po wykonaniu perikardiektomii mocowanie to przestaje istnieć. Zewnętrzna warstwa osierdzia zaopatrywana jest w krew przez gałęzie wewnętrznej tętnicy piersiowej, aorty oraz powierzchowne gałęzie tętnic wieńcowych. Drenaż limfatyczny worka osierdziowego odbywa się głównie przez naczynia odprowadzające chłonkę do przedtchawiczych i sercowych węzłów chłonnych, a w mniejszym stopniu – przez naczynia limfatyczne odprowadzające do węzłów mostkowych.

Ryzyko infekcji wtórnej po perikardiektomii nie było oceniane, podobnie nie analizowano skutków utraty umocowania dobrzusznego. Gdy pozostała część osierdzia wciąż produkuje płyn, jest on wchłaniany przez opłucną.