Etiopatogeneza zapadu tchawicy – przegląd literatury

Zupełnie inaczej problem zapadu tchawicy przedstawia się u kotów. W dostępnej literaturze opisano tylko jeden przypadek leczenia pierwotnego zapadu tchawicy u siedmioletniego samca mieszańca (34). Wtórny grzbietowo-brzuszny zapad tchawicy, jako wynik niedrożności górnych dróg oddechowych, został wcześniej opisany u 4 kotów (21, 26). Dwa z nich miały nowotwór nosa, jeden wrodzoną deformację tchawicy, kolejny – polip w tchawicy. W dwóch przypadkach zgłoszonych przez Fujita dopiero wykonanie powtórnych zdjęć rentgenowskich odcinka szyjnego umożliwiło rozpoznanie patologii ujawniającej się w trakcie wdechu (21). W 2006 roku zgłoszono doniesienie o zapadzie występującym wtórnie na tle nowotworu ściany tchawicy u kota, W opisanym przypadku tracheoskopia ujawniła pojawiający się w trakcie wdechu boczny i grzbietowo-brzuszny zapad (3).

Choroba została również udokumentowana u zwierząt gospodarskich. Opisano kilkanaście przypadków występowania zapadu u cieląt (5, 19, 46, 47) i pojedyncze u kóz (4, 27). Niewiele jest też doniesień dotyczących koni, między innymi w latach 1987-2007 zdiagnozowano 13 przypadków wśród amerykańskich koni miniaturowych (1, 9, 18, 45).

Zapad tchawicy może dotyczyć psów w każdym wieku. Najczęściej choroba diagnozowana jest u zwierząt w wieku ok. 7 lat (2, 6, 8, 14-16, 25, 36). Colin, analizując 112 przypadków, wykazał, że w 72% wiek psów zawierał się między 7 a 15 lat. W analizowanej grupie zapad rozpoznano u psów w wieku od roku do 16 lat (7). Kubiak natomiast nie stwierdził korelacji pomiędzy wiekiem badanych psów a częstością występowania zapadu tchawicy. Zauważył natomiast, że występuje on częściej u psów w wieku 1-4 lat i powyżej 7. roku życia (31). Collet zwrócił uwagę, że często kliniczne objawy ze strony układu oddechowego zaczynają się dwa lata wcześniej (8).

W żadnym z badań nie zaobserwowano korelacji pomiędzy płcią badanych zwierząt a częstością występowania zapadu (7, 10, 14, 15, 28).

Przyjmuje się, że zapad tchawicy wy...