Babeszjoza kotów

Drogi transmisji, cykl życiowy i patogeneza 

Głównym wektorem wszystkich Babesia patogennych dla kotów są kleszcze. Potwierdzono, iż w transmisję choroby zaangażowane są następujące gatunki pajęczaków: Ixodes, Dermacentor, Rhipicephalus, Ambyomma oraz Haemophysalis (1, 3). Podejrzewa się, iż także owady krwiopijne mogą brać udział w szerzeniu się choroby w populacji kotowatych. Z innych dróg, którymi przekazywana jest inwazja, wymienić należy transfuzje krwi oraz pionowe transmisje choroby z zarażonej matki na kocięta (2).

Prawdopodobnie także podczas walk kotów może dochodzić do zarażenia (11).

W cyklu życiowym Babesia wyróżnia się naprzemienne występowanie pokolenia bezpłciowego (generatio agama), pasożytującego na kręgowcach, oraz pokolenia płciowego (generatio geerminativa), występującego w organizmie pajęczaków. Żywicielem ostatecznym dla pierwotniaków są kleszcze, w organizmie których zachodzą gamo- i sporogonia. Z kolei rozmnażanie bezpłciowe (schizogonia) zachodzi u żywicieli pośrednich kręgowców. 

W cyklu rozwojowym Babesia wyróżnić można trzy etapy:

gamogonię – okres formowania się i łączenia gamet w jelitach kleszczy;sporogonię – okres bezpłciowych podziałów zachodzących w gruczołach ślinowych kleszczy;merogonię – okres bezpłciowych podziałów pierwotniaków zachodzących w erytrocytach kręgowców. Ich następstwem jest powstawanie merozoitów (12).

Do zarażenia kotów dochodzi najczęściej podczas pasożytowania na nich kleszczy. Wraz ze śliną pajęczaka do organizmu kręgowców wprowadzone zostają sporozoity atakujące krwinki czerwone, wnikające do ich wnętrza na drodze endocytozy. Wyjątek stanowią pierwotniaki rodzaju Theileria, które po przedostaniu się do ustroju zwierząt wnikają w obręb limfocytów lub makrofagów, gdzie przechodzą schizogonię, a dopiero merozoity wnikają do erytrocytów. Merozoity lokalizują się w cytoplazmie i ulegają podziałom w procesie schizogonii. Efektem tego jest wypełnienie krwinek tymi formami rozwojowy...