Artefakty w bezpośredniej radiografii cyfrowej

Faktem jest, że metodyka badania rentgenowskiego oparta do tej pory na światłoczułych błonach RTG w konwencjonalnej radiografii analogowej ewoluuje w kierunku radiografii cyfrowej – RC. Cyfrowe obrazowanie radiograficzne w dużym uproszczeniu bazuje na dwóch głównych systemach: radiografii pośredniej i bezpośredniej. System pośredniej cyfrowej radiografii komputerowej – CR (ang. Computed Radiography) – wykorzystuje płyty obrazowe wielokrotnego zapisu, które jako detektory promieniowania zastąpiły błony RTG. Po ekspozycji zawarty na płycie obraz „utajony” pozyskuje się w trakcie odczytu laserowym skanerem, komputer zaś przetwarza dane (3, 4, 7, 10, 12).

System bezpośredniej radiografii cyfrowej – DDR (ang. Direct Digital Radiography) – wyeliminował skaner z techniki CR. Odbiornikiem promieniowania X w tym systemie mogą być zamontowana pod blatem stołu matryca detektorów lub płaski panel detektora – FPD (ang. Flat Panel Detector) – zazwyczaj przenośny. Detekcja promieniowania odbywa się w sposób pośredni (poprzez układ elementów światłoczułych typu CCD lub CMOS) bądź też poprzez bezpośrednią konwersję z wykorzystaniem układu przetworników z amorficznym selenem lub krzemem zamkniętych w aktywnej matrycy TFT (ang. Thin Film Transistors) detektora FPD (1, 3, 6, 12).

Efektem działania detektorów jest przetworzenie fotonów energii promieniowania X do sygnału cyfrowego, który niemal natychmiast przesyłany jest do stacji technicznej tworzącej wyświetlany na monitorze obraz. Tutaj odbywa się podstawowa ocena jakości obrazu, która uwzględnia pozycję badanych struktur na obrazie, warunki prezentacji (kontrast, jasność, ostrość), a także obecność artefaktów (3, 6, 8). Ocena ta polega na subiektywnej (czynnik ludzkiego oka) weryfikacji radiogramu. Zaakceptowany obraz przesyłany jest na stanowisko opisowe, gdzie jest analizowany i merytorycznie oceniany. W obu systemach radiografii cyfrowej pracą elektronicznych podzespołów aparatu RTG i procesem tworzenia obrazu cyfro...