Artefakty w badaniu ultrasonograficznym jamy brzusznej w skali szarości u psów i kotów

Artefakty propagacji

Rewerberacje (odbicia wielokrotne, pogłos, echa wtórne)

Oprogramowanie aparatu ultrasonograficznego przyjmuje, że echa fali ultradźwiękowej powracają do głowicy po odbiciu od jednej powierzchni granicznej (1-3, 5-8). Takie założenie pozwala określić głębokość obrazowanej struktury na podstawie czasu, jaki upłynął od wysłania fali do jej powrotu. W praktyce często dochodzi do sytuacji, w której odbita fala ultradźwiękowa napotyka na drodze powrotnej strukturę, od której ponownie ulegnie odbiciu, a więc czas jej powrotu ulegnie wydłużeniu, co spowoduje zobrazowanie danej struktury na większej głębokości niż w rzeczywistości. Pomiędzy dwoma powierzchniami silnie odbijającymi ultradźwięki, fala ultradźwiękowa może odbijać się wielokrotnie, aż do jej całkowitego wytłumienia. Tak powstaje artefakt rewerberacji, który jest widoczny jako duża liczba jasnych, ustawionych równolegle do siebie linii (1-3, 5-8) (ryc. 2-5).

Artefakt rewerberacji często powstaje na pograniczu tkanka miękka/gaz, czyli w trakcie badania przewodu pokarmowego. Może również pojawiać się na granicy struktura płynna/gaz, czyli w trakcie obrazowania pęcherza moczowego, pęcherzyka żółciowego i torbieli (ryc. 4). Widoczny jest jako równoległe, powtarzające się, hiperechogeniczne linie w świetle tej struktury (ryc. 4).

Rewerberacje mogą powstawać nie tylko pomiędzy powierzchniami odbijającymi w tkankach (rewerberacje wewnętrzne), lecz również na pograniczu między tkankami (pierwsza powierzchnia odbijająca) a czołem głowicy (druga powierzchnia odbijająca) (3). Są to tzw. rewerberacje zewnętrzne (9) (ryc. 5).

Rewerberacje utrudniają badanie jamy brzusznej przez zasłonięcie obszaru poniżej dwóch silnie obijających powierzchni. Przy badaniu struktur płynnych mogą zostać mylnie zinterpretowane jako rozro...