Alternatywne leczenie zespołu uciskowego kanału lędźwiowo-krzyżowego – zespołu cauda equina – z zastosowaniem procedury Arthrex ABPS IRAP II

Badanie

W badaniu klinicznym podstawą rozpoznania jest bolesność okolicy L7-S. Badanie rozpoczynamy od omacywania szyi i stopniowo przemieszczamy się dystalnie, obserwując reakcję psa przy zbliżaniu się do predylekcyjnego odcinka. Możemy zintensyfikować kompresję, kciukami opierając palce wskazujące na kościach biodrowych lub zastosować kompresję z jednoczesnym uniesieniem ogona. Takie badanie nie ma wpływu na pozyskanie dodatniej reakcji bólowej w przypadku zaangażowania stawów biodrowych. Dodatkowo można wyciągnąć kończynę doogonowo, co zwiększa kompresję na staw lędźwiowo-krzyżowy. Trzeba jednak pamiętać, aby nie rotować i nie odwodzić kończyny, gdyż możemy wywołać reakcję bólową ze stawu biodrowego.

Typowym pacjentem w klinice jest pies samiec, rasy dużej, tj.: labrador, owczarek, rottweiler, bokser, choć również border collie, sznaucerki miniaturowe, rzadziej koty. Pierwsze objawy zazwyczaj występują w wieku 7-8 lat i ulegają szczególnie wyrażonej manifestacji w okresach zmian temperatury zewnętrznej (wiosna, jesień).

Do kliniki trafiło kilku pacjentów w wieku ok. 2 lat z charakterystycznymi objawami radiologicznymi dla spondyloartrozy L7-S. Stwierdzono u nich zaburzenie poziomu parathormonu. Powstawanie radiologicznie uchwytnych zmian w tym konkretnym miejscu świadczy o anatomicznej predylekcji dla ich manifestacji. Tym bardziej wskazuje to na anatomiczną predylekcję odcinka do występowania zaburzeń.

Niezwykle istotne zdaje się wnikliwe zebranie informacji od właściciela przy okazji wizyt rutynowych, zwierząt szczególnie narażonych na występowanie schorzenia, gdyż czas rozpoznania w istotny sposób determinuje zakres postępowania oraz efekt leczenia. Wyniki badania klinicznego stwierdzającego podejrzenie kompresji muszą być poparte badaniem RTG pokazującym występowanie charakteryst...