Aktualne spojrzenie na problem boreliozy – cz. II

Metody pośrednie

Najczęściej w diagnostyce serologicznej boreliozy wykorzystywane są test ELISA oraz odczyn immunofluorescencji pośredniej (26). Ponieważ antygen do wspomnianych testów przygotowywany jest w różny sposób i brak jest ujednoliconej procedury otrzymywania go, wyniki badań różnią się w zależności od laboratorium. Potwierdzeniem tego jest fakt, że wyniki badań serologicznych w kierunku boreliozy oznaczonych próbek surowic, przeprowadzone w 10 różnych komercyjnych laboratoriach, wykazały zgodność tylko w 53% (51).

Kolejną wadą testów serologicznych jest to, iż wykorzystują one jako antygen całe komórki Borrelia. Powoduje to niebezpieczeństwo uzyskania wyników fałszywie pozytywnych w przypadku badania próbek surowic pobranych od osobników, które miały kontakt z podobnymi do Borrelia pod względem antygenowym krętkami, jak np. Leptospira (25, 58, 59). Ponadto u ludzi stwierdzono występowanie dodatnich reakcji w tych testach w przypadku badania osób z chorobami autoimmunologicznymi, reumatoidalnym zapaleniem stawów, kiłą, a także z chorobami przyzębia. Rzadko kiedy w badaniach tych uzyskiwane są natomiast wyniki fałszywie negatywne.

Po zakażeniu bakteriami Borrelia miano przeciwciał IgG narasta powoli i w teście ELISA immunoglobuliny te mogą być wykazane dopiero po 4-6 tygodniach od infekcji, a najwyższy ich poziom stwierdza się dopiero po około 3 miesiącach. Przeciwciała na wykrywalnym poziomie utrzymują się w organizmie psa przez około rok (25). Tak długi czas narastania IgG w surowicy powoduje, że testy serologiczne nie nadają się do wczesnej diagnostyki choroby, chociaż u zwierząt zakażanych doświadczalnie podwyższone miano przeciwciał wykazywano, zanim rozwinęły się objawy kulawizny (60). Podwyższony poziom IgG może być dowodem na kontakt z zarazkiem w przeszłości, skutkiem czego badanie serologiczne ma wartość diagnostyczną tylko w przypadku badania pary surowic pobranych w odstępie 3-tygodniowym.

Wzrost poziomu immunoglobulin w próbka...