Zespół słabego cielęcia

Pojęcie zespołu słabego cielęcia (ZSC, Weak Calf Syndrome, WCS) pojawiło się w literaturze w latach 70. XX wieku do określenia cieląt (11), które rodziły się słabe, nie podejmowały prób wstawania ani ssania i zwykle padały do 3.-7. dnia życia. Cielęta te wykazywały zwykle niższą masę urodzeniową i zwiększoną podatność na infekcje przewodu pokarmowego i narządu oddechowego. Próby określenia jednej przyczyny nie udały się, ustalono bowiem, że podobny klinicznie obraz może być konsekwencją różnych czynników, zarówno infekcyjnych, jak i nieinfekcyjnych.

Ten zespół pokrywa się w części z określeniem cielęcia martwo urodzonego, Stillborn Calf, za które uważa się przypadek martwego urodzenia lub jego śmierci do 24. godziny życia (1). Obecnie przyjmuje się, że przypadek cielęcia, które urodziło się martwe po ciąży trwającej co najmniej 260 dni, jest klasyfikowany jako martwe urodzenie (jeśli ciąża trwała poniżej 260 dni, należy uznać dany przypadek za poronienie). Zespół słabego cielęcia cechujący się urodzeniem w terminie cielęcia niezdolnego do oddychania przez ponad 10 minut został opisany przez Rice i wsp. (1986). Z kolei Smyth i wsp. (1992) zaproponowali, aby używać pojęcia zespół cielęcia martwo urodzonego/słabego przy narodzeniu (Still Birth/Perinatal Weak Calf Syndrome, SB/WCS).

Pewną odmianą problemów pourodzeniowych cieląt jest stan narastającej kwasicy metabolicznej opisany przez Mee (2008) jako zespół cielęcia słabnącego – Fading Calf Syndrome. Ten problem rozwija się zwykle u cieląt pochodzących z ciężkiego lub przedłużającego się porodu. Początkowo cielęta wykazują prawidłową żywotność, ale nie są w stanie w pełni wyjść z kwasicy oddechowo-metabolicznej w ciągu pierwszych 6 godzin życia. U tych cieląt w pierwszej dobie życia dochodzi do wtórnej kwasicy powodującej osłabienie odruchu ssania, słabej absorpcji immunoglobulin siarowych, tachypnoe, bradykardii, wiotkości mięśni, depresji i hipotermii (7). Ten stan jest poważnym czynnikiem ryzyka dla zac...