Stop mastitom! Eradykacja paciorkowca bezmleczności

Streptococcus agalactiae był uznawany w pierwszej połowie XX wieku za główną przyczynę mastitis w stadach bydła mlecznego, dlatego też większość programów jego kontroli oraz badań naukowych od początku pierwszej identyfikacji (lata 30.) aż do lat 70. stanowiła właśnie o tej bakterii (1). Eradykacja ze stada nie jest tak skomplikowana i czasochłonna jak na przykład innego przedstawiciela z grupy bakterii zakaźnych gronkowca złocistego (Staphylococcus aureus), stąd przez wielu lekarzy weterynarii zajmujących się jakością mleka w Europie Zachodniej, jest uważany za ciekawostkę medyczną.

Eradykacja paciorkowa ze stada nie jest tak skomplikowana i czasochłonna, jak na przykład innego przedstawiciela z grupy bakterii zakaźnych gronkowca złocistego (Staphylococcus aureus), stąd przez wielu lekarzy weterynarii zajmujących się jakością mleka w Europie Zachodniej, jest uważany za ciekawostkę medyczną. Duży wpływ na znaczne ograniczanie jego występowania w tej części Europy miały implementacja oraz konsekwentne przestrzeganie zasad 5-punktowego planu zwalczania mastitis. Jednak w naszym kraju 1% wszystkich zapaleń klinicznych powodowanych jest tylko przez paciorkowca bezmleczności (2), a jak wiadomo, patogen ten powoduje głównie podkliniczne mastitis. Wpływ na ten stan mogą mieć powiększanie stad poprzez kupowanie nowych zwierząt z zewnątrz, najczęściej bez wcześniejszego badania laboratoryjnego (1) oraz niedostateczna higiena udojowa, w szczególności poudojowa kąpiel strzyków (dane PSDM).

Streptococcus agalactiae jest Gram-dodatnim paciorkowcem. Chociaż może występować w środowisku zewnętrznym przez krótki czas, to uważa się jednak, że głównym miejscem jego bytowania oraz namnażania jest gruczoł mlekowy. W przeciwieństwie do Staphylococcus aureus nie kolonizuje łatwo uszkodzonej skóry wymienia lub strzyków (6). Należy do patogenów zakaźnych, jest przenoszony z krowy na krowę głównie podczas doju. Zainfekowane mleko umożliwia przedostanie się bakterii na sprzęt u...