Przepuklina pępkowa – możliwości rozwiązania problemu

Przepukliny należą do stosunkowo często pojawiających się na fermach trzody chlewnej patologii o podłożu anatomicznym. Dzielimy je na trzy grupy: przepukliny pachwinowe, mosznowe (których leczenie chirurgiczne zostało opisane przez autorów: Spyrkę i Rząsę, 2016) oraz pępkowe. Dwie pierwsze grupy należą do wad wrodzonych, natomiast przepukliny pępkowe mogą być zarówno wrodzone, jak i nabyte. Czynnikiem wyzwalającym powstanie tego „defektu” może być nadmierne naciągnięcie sznura pępowinowego w trakcie trwania porodu bądź krótko po jego zakończeniu (ryc. 1 i 2) lub rozwój infekcji pępka wskutek braku lub niedostatecznej dezynfekcji kikuta pępka lub kojca porodowego.

Pojawianie się przepuklin zawsze wiąże się z obniżeniem wydajności produkcji wskutek obniżenia tempa wzrostu i zwiększenia wykorzystania paszy (FCR – Feed Convertion Ratio) z jednej strony, a z drugiej – zwiększenia podatności na zachorowania, jak i odsetka śmiertelności. Tuczniki z takimi defektami są niechętnie skupowane ze względu na możliwość obniżenia wartości rzeźnej tuszy w trakcie uboju. Z reguły muszą też być oddzielnie ubijane, co powoduje dodatkowe nakłady pieniężne. Problem może stanowić sam transport takich osobników w większej grupie, gdyż często dochodzi do mechanicznego uszkodzenia worka przepuklinowego przez inne zwierzęta. Stąd skuteczne i w miarę szybkie przeciwdziałanie pojawianiu się bądź rozwijaniu tych defektów jest ważnym zagadnieniem w praktyce terenowej. Interesująca i warta rozpropagowania wydaje się opisana poniżej niechirurgiczna metoda usuwania tej wady.

Przepuklina pępkowa uwidacznia się jako uwypuklenie powłok brzusznych w okolicy pępkowej, do którego mogą wędrować pętle jelit z jamy brzusznej. Sznur pępowinowy łączący płód z łożyskiem ulega zerwaniu w trakcie porodu lub zaraz po porodzie i następuje zamknięcie pierścienia pępowinowego. Jeśli nie dojdzie do tego zamknięcia lub jest ono niepełne, rozwija się przepuklina. Pojawianie się tej wady może mieć podłoże ge...